ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ, ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΗΛΙΑ∆Η

Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ



Μια πρώτη προσέγγιση για τη δράση της οργάνωσης, την πολιτική της ισχύ και την παγκόσμια ατζέντα



ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΗΛΙΑΔΗ


Δημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα




Για τον απληροφόρητο αναγνώστη, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο Ιερός Πόλεμος (Τζιχάντ) και η Σαρία –έγιναν ευρέως γνωστές τα τελευταία χρόνια, κυρίως με την ευκαιρία των γεγονότων της Συρίας και της ανατροπής της κυβερνήσεως Μόρσι από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Αιγύπτου– ήταν, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, έννοιες που αφορούσαν στο Ιράν, στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. 



Η γενική δε εντύπωση του ευρύτερου κοινού για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν ότι αυτή είναι μια πολιτική οργάνωση οπαδών του Ισλάμ που κήδεται των συμφερόντων των Μουσουλμάνων, με ήπια ισλαμική ατζέντα, η οποία κινείται στο πλαίσιο της Δημοκρατίας και είναι σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ και την τρομοκρατία.







Στο ίδιο πλαίσιο γενική ήταν μάλλον η εντύπωση ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ αποτελεί μια μικρή μόνο μειοψηφία των Μουσουλμάνων, ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα εξέφραζε τις απόψεις του κύριου ρεύματος των απλών Μουσουλμάνων και ότι όλα αυτά, Μουσουλμανική 
Αδελφότητα, Σαρία και Τζιχάντ, ήταν σαφώς διαχωρισμένα.

Η πραγματικότητα είναι ακριβώς αντίθετη με τα παραπάνω. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι σαφώς συνδεδεμένη με τη Σαρία και το Τζιχάντ, δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Μουσουλμάνων, αλλά, λόγω της άριστης και εκτεταμένης οργανώσεώς της –έχει παρουσία σε πάνω από ογδόντα χώρες, κατά άλλες πηγές σε πάνω από εκατό!– και της άφθονης χρηματοδοτήσεως από κράτη του Κόλπου, με πρώτη τη Σαουδική Αραβία, έχει καταστεί η ισχυρότερη παγκόσμια οργάνωση όχι μόνο σε επίπεδο θρησκείας, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. 



Σύμφωνα δε με εκθέσεις των μεγαλύτερων υπηρεσιών και ασφαλείας του κόσμου, που παρακολουθούν στενά τη δράση της, η πολιτική της ισχύ και η παγκόσμια ατζέντα της θυμίζουν την έκταση και τη μεθοδολογία της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής ιδεολογίας και τους ανά τον κόσμο οπαδούς της, με τη διαφορά ότι στη θέση του Κεφαλαίου του Μαρξ και της διαλεκτικής μπήκε το Κοράνι του Μωάμεθ και η πίστη στον Αλλάχ.




Με δεδομένο ότι μεταξύ των κύριων χαρακτηριστικών της δράσεως και της επεκτατικής της στρατηγικής, όπως θα αναφέρουμε σε επόμενο άρθρο, είναι η κατευθυνόμενη μετανάστευση και εγκατάσταση (εποικισμός) Μουσουλμάνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, η ανέγερση τεμενών και η ίδρυση πλήθους μη κυβερνητικών, δήθεν πολιτιστικών, οργανώσεων –φαινόμενα την παρουσία των οποίων στην Ελλάδα έχουν επισημάνει σε άλλο τεύχος τους τα «Επίκαιρα»– και ενώ η χώρα μας υπό την πίεση των εδώ μουσουλμανικών οργανώσεων, της Τουρκίας του Ερντογάν και των εδώ… λοιπών προοδευτικών δυνάμεων, πειθαναγκάζεται να ανεγείρει το περίφημο ισλαμικό τέμενος της Αθήνας, είναι προφανές ότι το θέμα αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

«Το Κοράνι είναι το Σύνταγμά μας»

Το «όραμα» για το Ισλαμικό Βασίλειο

Η ιστορία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και οι «αγώνες» για επικυριαρχία

Η Σαρία είναι μια αυταρχική ιδεολογία, η οποία ελέγχει κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου, ενώ το Ισλάμ είναι ταυτόχρονα θρησκεία και πολιτική ιδεολογία, η οποία επιβάλλει στους πιστούς της να διεξάγουν τον Ιερό Πόλεμο…

Οι οπαδοί της Σαρία συνωμοτούν σε μια ξένη χώρα προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς της και να καταργήσουν το Σύνταγμά της, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα είναι ασύμβατα με το Ισλάμ.

Πριν αναφερθούμε σε άλλο άρθρο στην ιστορία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (στο εξής Μ.Α.), αρκεί να αναφερθούν εν συντομία δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η οργάνωση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Ιδρύθηκε το 1928 από τον Αιγύπτιο δάσκαλο – ακτιβιστή Χασάν Αλ Μπάνα (Hassan Al Banna), o oποίος αναφέρεται από πολλές πηγές ως ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ και των Ναζί.

Σύμφωνα με την αρχική διακήρυξη του Αλ Μπάνα, στο Ισλάμ πρέπει να δοθεί ηγεμονικός ρόλος για κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας. Προς το σκοπό αυτό, η Μ.Α. επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο (βασίλειο), που θα εκτείνεται από τον παρόντα μουσουλμανικό κόσμο και τελικώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Μ.Α. επιδιώκει επίσης να ανατρέψει όλες τις μη ισλαμικές κυβερνήσεις, όπου αυτές υπάρχουν, και να καταστήσει τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) τη μοναδική βάση νομοθεσίας σε ολόκληρη τη Γη. Οι επιδιώξεις αυτές εμπεριέχονται στο μαχητικό σλόγκαν της Μ.Α. «Ο Θεός είναι ο σκοπός μας. Το Κοράνι είναι το Σύνταγμά μας, ο Προφήτης είναι ο αρχηγός μας, ο αγώνας (Τζιχάντ) είναι ο τρόπος μας και ο θάνατος για χάρη του Θεού είναι η υψηλότερη φιλοδοξία μας».

Δεύτερον, σε σχέση με την ανά τον κόσμο δράση της, στην οποία θα αναφερθούμε προσεχώς, στην ίδια την Αίγυπτο που αποτέλεσε για χρόνια προνομιακό πεδίο δράσεως, η Μ.Α. μόνο ήπια πολιτική δεν ακολούθησε. Ενδεικτικά: Το Δεκέμβριο του 1948 μέλος της δολοφόνησε τον τότε πρωθυπουργό Μαχμούντ Φαχμί Νουγκρασί (Μahmud Fahmi Nugrashi), με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να απαγορεύσει τη λειτουργία της οργανώσεως και λίγο χρόνο μετά (Φεβρουάριος του 1949) κυβερνητικοί πράκτορες να εκτελέσουν τον Αλ Μπάνα στο Κάιρο. Τον Οκτώβριο του 1954 ένα μέλος της Μ.Α., o Abdul Munim Rauf, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Πρόεδρο της χώρας Νάσερ. Τον Οκτώβριο του 1981, η Μ.Α. σε συνεργασία με την οργάνωση Ιslam Group δολοφόνησε τον Πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ.

Γενικώς, το θέμα με τη Μ.Α. και γενικότερα το Ισλάμ που εκπροσωπεί δεν έχει καμία σχέση με το επιχείρημα των απολογητών της, ότι άλλο πράγμα το Ισλάμ ως θρησκεία και άλλο οι ακραίοι Μουσουλμάνοι που είναι η μειοψηφία. Γιατί η ουσία είναι πως οι τελευταίοι, που δεν είναι καθόλου λίγοι, είναι πολλαπλώς ισχυρότεροι, άριστα οργανωμένοι, απολαμβάνουν την απεριόριστη οικονομική υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας, ενώ το μετριοπαθές Ισλάμ, που δεν διαθέτει τίποτε από άλλα αυτά, έχει περιθωριοποιηθεί τελείως από απόψεως επιρροής.




Όλη η αλήθεια για τη Σαρία και το Τζιχάντ


Οι οπαδοί της Σαρία είναι, εξ αρχής και κατά απόλυτο τρόπο, ενάντια στο Σύνταγμα κάθε χώρας, δεδομένου ότι ο μόνος νόμος, το μόνο κανονιστικό πλαίσιο, είναι η Σαρία. Και τούτο επειδή η Σαρία βασίζεται στο Κοράνι, το οποίο οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι είναι ο αληθής λόγος του Αλλάχ, όπως αυτός τον υπαγόρευσε στον προφήτη Μωάμεθ. Εκτός από το Κοράνι, η Σαρία βασίζεται στα χαντίθ, αποφθέγματα-φράσεις του Μωάμεθ, και σε μια συμφωνημένη ερμηνεία τους από θεολόγους του Ισλάμ.

Η Σαρία υπαγορεύει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να διεξάγουν Τζιχάντ στο διηνεκές μέχρι ο Οίκος του Πολέμου (Dar Al Harb), όπου δεν ισχύει η Σαρία, περιέλθει στην κυριαρχία του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam) ή Οίκου της Υποταγής (στην κυριολεξία), όπου εφαρμόζεται η Σαρία. Αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών, η Σαρία επιβάλλει και κατευθύνει τόσο το βίαιο αγώνα (τρομοκρατία κ.λπ. στην εποχή μας) όσο και την προ-βίαιο Τζιχάντ, ή πολιτισμικό Τζιχάντ, γνωστό και ως κρυφό ή, κυριολεκτικώς, Κλεφτό Τζιχάντ (Stealth Jihad), υπό την έννοια της διεισδύσεως κάποιου σε ένα χώρο χωρίς να γίνει αντιληπτός. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πλαίσιο επιβολής της Σαρία με ήπια μέσα, αυτό προβλέπεται από την ειδική τακτική της βαθμιαίας και της βήμα προς βήμα καθιερώσεώς της, πράγμα που επιχείρησε ο Μόρσι στην Αίγυπτο και άρχισε ήδη να προωθεί και ο Ερντογάν στην Τουρκία, με τις γνωστές αντιδράσεις εναντίον και των δύο.



Ανατροπή καθεστώτων

Οι οπαδοί της στην ουσία συνωμοτούν σε μια ξένη χώρα προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς της και να καταργήσουν το Σύνταγμά της –είναι, δηλαδή, μια καθαρά παράνομη οργάνωση που πρέπει να διώκεται από το νόμο–, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, η θρησκευτική ελευθερία και άλλα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα και ακόμη η ίδια η έννοια του νόμου που θεσμοθέτησαν άνθρωποι είναι ασύμβατα με το Ισλάμ. Υπό την ίδια οπτική, οποιοδήποτε νομικό σύστημα που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι παράνομο, δεδομένου ότι ο Αλλάχ και μόνο ο Αλλάχ είναι αυτός που παρέδωσε στους ανθρώπους το νόμο. Όλα αυτά δεν είναι καμία ακραία ερμηνεία εξτρεμιστών οπαδών του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αλλά θεμελιώδεις αρχές της συγκεκριμένης θρησκείας, η οποία θεωρείται η τέλεια έκφραση της θείας βουλήσεως και δικαιοσύνης.

Όλοι οι πιστοί, ασχέτως της χώρας διαμονής τους, είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν στη Σαρία, ένα σφιχτό κανονιστικό πλαίσιο, το οποίο ρυθμίζει κάθε πτυχή και λεπτομέρεια της συμπεριφοράς κάθε ανθρώπου, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του, και επιβάλλει συγκεκριμένα πρότυπα κοινωνικής, πολιτιστικής, θρησκευτικής, πολιτικής και στρατιωτικής συμπεριφοράς. Φυσικά, όλοι οι Μουσουλμάνοι δεν εφαρμόζουν αυτά που τους υπαγορεύει η θρησκεία τους, αλλά αυτοί που τα εφαρμόζουν έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» απέναντι στους πρώτους ότι η δική τους παραλλαγή του Ισλάμ είναι η αυθεντική.

Στην ουσία, η Σαρία είναι μια αυταρχική ιδεολογία, η οποία ελέγχει κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου, ενώ το Ισλάμ είναι ταυτόχρονα θρησκεία και πολιτική ιδεολογία, η οποία επιβάλλει στους πιστούς της να διεξάγουν τον Ιερό Πόλεμο ή Τζιχάντ. Σε σχέση με αυτό, ορισμένοι ερμηνεύουν το Τζιχάντ –μάλλον παραπλανητικά– ως έναν προσωπικό αγώνα για αυτοπειθαρχία, αυτοθυσία για την προσωπική βελτίωση κάθε οπαδού του και με σκοπό να δοξάσει έτσι τον Αλλάχ. Οι υπόλοιποι ερμηνεύουν το Τζιχάντ όπως αυτό είναι στην πραγματικότητα, ένας ιερός πόλεμος για ένα παγκόσμιο ισλαμικό κράτος, το Χαλιφάτο, το οποίο θα κυβερνάται σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η Σαρία.



Διγλωσσία για το Τζιχάντ

Δύο ιδιαίτερα έγκυρες πηγές είναι διαφωτιστικές και ενδεικτικές της διγλωσσίας που χρησιμοποιεί η Μ.Α. Η πρώτη είναι ένα βιβλίο που εγράφη το 14ο αιώνα από τον Ahmad Ibn Naib Al-Misri (Εξάρτηση του ταξιδιώτη – Το κλασσικό εγχειρίδιο του Ιερού Ισλαμικού Νόμου), το οποίο αναφέρει: «Τζιχάντ σημαίνει το να κάνεις πόλεμο εναντίον των μη Μουσουλμάνων και ετυμολογικώς προέρχεται από τη λέξη “muhajada”, που σημαίνει πόλεμος για εγκαθίδρυση της θρησκείας» – και αυτό είναι το έλασσον Τζιχάντ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μεγάλο Τζιχάντ είναι ο αγώνας για την πνευματική βελτίωση του καθενός, με τη Μ.Α. να αντιστρέφει σκόπιμα τις έννοιες και να θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όταν αναφέρονται στο Τζιχάντ εννοούν ότι η πραγματική του έννοια είναι αυτή και όχι ο πόλεμος εναντίον των μη Μουσουλμάνων. Η άλλη πηγή είναι ο Αιγύπτιος Qutb, αρχιθεωρητικός της Μ.Α. (δεκαετία 1950), ο οποίος στο βιβλίο του Οδόσημα αναφέρει ότι «ο λόγος για το Τζιχάντ, ο οποίος περιγράφεται στους στίχους [Σ.Σ.: τους αναφέρει] είναι η εγκαθίδρυση της εξουσίας του Θεού στη Γη, να διευθετήσει τις ανθρώπινες υποθέσεις σύμφωνα με την ορθή καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, η κατάργηση όλων των Σατανικών δυνάμεων και Σατανικών συστημάτων ζωής, να δώσει τέλος στην κυριαρχία του ανθρώπου σε άλλους ανθρώπους, δεδομένου ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού και κανείς δεν έχει την εξουσία να κάνει τους άλλους υπηρέτες ή να κάνει αυθαίρετους νόμους για αυτούς. Αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να γίνει Τζιχάντ».

Η Σαρία στην καθημερινή ζωή

Η ποινή θανάτου, ο δημόσιος ραβδισμός και η πολυγαμία

Τα πλέον χαρακτηριστικά και ακραία δείγματα της εφαρμογής της Σαρία στην καθημερινή ζωή προέρχονται από τη Σαουδική Αραβία, η οποία φημίζεται για τις εξαιρετικά αυστηρές σωματικές ποινές που επιβάλλει. Η ποινή του θανάτου μπορεί να επιβληθεί σε μια σειρά από αδικήματα, όπως ο φόνος, ο βιασμός, η ένοπλη ληστεία, η επανειλημμένη χρήση ναρκωτικών, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, η μαγεία και κυρίως για το έγκλημα της αποστασίας, της εγκαταλείψεως, δηλαδή, του Ισλάμ με σκοπό τον ασπασμό άλλης θρησκείας. Η ποινή του θανάτου εκτελείται διά αποκεφαλισμού, λιθοβολισμού ή εκτελεστικού αποσπάσματος και ακολουθείται από σταύρωση. Από τις 345 αναφερθείσες εκτελέσεις ατόμων στην περίοδο 2007-2010 και οι 345 εκτελέσθηκαν διά δημόσιου αποκεφαλισμού. Δύο εκτελέσεις για μαγεία έγιναν το 2011, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αναφορές για εκτέλεση διά λιθοβολισμού (4 έγιναν στο διάστημα 1981-1992). Οι δημόσιοι ραβδισμοί και οι μαστιγώσεις αφορούν σε ελάσσονα παραπτώματα.

Η πολυγαμία (μέχρι τέσσερις γυναίκες) επιτρέπεται, με τον ιδρυτή του κράτους βασιλιά Abul Aziz να έχει τα πρωτεία, έχοντας συνάψει πάνω από 200 γάμους. Ο σύζυγος έχει το δικαίωμα να χωρίσει τη σύζυγο ανά πάσα στιγμή, ενώ για να πάρει διαζύγιο μια γυναίκα πρέπει να συμφωνήσει ο σύζυγος. Ο τελευταίος μπορεί επίσης να ασκήσει φυσική βία εναντίον της χωρίς καν να το δικαιολογήσει, και πολλά άλλα γνωστά σε όλους μας. Αυτό που είναι συγκλονιστικό είναι το θέμα των γυναικών για σύναψη γάμου. Στη Σαουδική Αραβία δεν υπάρχει περιορισμός για το ελάχιστο όριο της ηλικίας μιας γυναίκας, και μόνο το 2009 ο Γενικός Μουφτής της χώρας φέρεται να καθόρισε το όριο αυτό στα 10 ή 12 χρόνια.

Μια Αιγύπτια συγγραφέας, η Ν. Νταρβίς, ανέφερε σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στο CBN ότι κατά το Ισλάμ δεν υπάρχει ελάχιστο όριο ηλικίας των κοριτσιών στο γάμο, η οποία μπορεί να είναι οποιαδήποτε, ακόμη και 5 ετών, με δυνατότητα, μάλιστα, του συζύγου να ολοκληρώσει τις σχέσεις του με την ανήλικη σύζυγό του όταν αυτή φτάσει τα εννέα της χρόνια. Για τους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας και της ανοχής της κουλτούρας των άλλων, σημειώνεται ότι, κατά τον ελληνικό νόμο, η σεξουαλική σχέση στην ηλικία των 12 ετών θεωρείται αποπλάνηση ανηλίκου, ενώ κάτω από τα 12 παιδεραστία.




Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια


Τα παραπάνω αποτελούν ένα γενικό περίγραμμα της ισλαμικής ιδεολογίας και αποβλέπουν στην εξοικείωση του αναγνώστη για την καλύτερη κατανόηση μιας σειράς άρθρων που θα ακολουθήσουν και ορισμένες βασικές έννοιες του επικρατούντος ρεύματος του Ισλάμ (βλ. Μουσουλμανική Αδελφότητα). Σκοπός της αρθρογραφίας αυτής είναι μελέτη των κινδύνων από πλευράς Εθνικής Ασφαλείας, από τη συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών είναι Μουσουλμάνοι.

Μεγάλης σημασίας για τη μελέτη αυτή είναι τα συμπεράσματα και η έκταση των τεράστιων προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από την καθοδηγούμενη αθρόα είσοδο Μουσουλμάνων σε ολόκληρη την Ευρώπη –με το Βέλγιο να αποκαλείται ήδη «η μουσουλμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης!»– και τις ΗΠΑ, την οργάνωσή τους σε συλλόγους και ενώσεις, την όλο και πιο έντονη προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων, τη συνεχή ανέγερση τεμενών, τη συνωμοτική δράση που σύμφωνα με τις αναφορές υπηρεσιών πληροφοριών της Δύσεως γίνεται στους χώρους αυτούς, τη διαμόρφωση αρθρώσεων στο πολιτικό σύστημα –κυρίως στο χώρο της Αριστεράς– και τη μη υποκρυπτόμενη πλέον επιδίωξή τους για την εξάπλωση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα έχουμε ήδη αρκετά τέτοια στοιχεία, με ένα πλήθος τέτοιων πολιτιστικών οργανώσεων –μεταξύ αυτών και τουλάχιστον μία που ελέγχεται από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα–, ορισμένες μόνο των οποίων αναφέραμε σε πρόσφατο τεύχος των «Επικαίρων». Οι οργανώσεις αυτές έχουν αποκτήσει προσβάσεις και συμμάχους σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, ενώ το θέμα επεκτείνεται πλέον και στην ανέγερση και άλλων τζαμιών – ο ρηξικέλευθος Γ. Καμίνης, τρομάρα του, θέλει άλλα 14 μόνο στην Αθήνα, ο δε Γ. Μπουτάρης μάλλον δεν θα έλεγε «όχι» για κάτι αντίστοιχο στη Θεσσαλονίκη.

Αυτό που δεν έχουμε και είμαστε τελείως ανυποψίαστοι είναι η πληροφόρηση για τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου ισλαμικού ρεύματος και η γνώση των τεχνικών διεισδύσεως και της τακτικής της παραπλανήσεως που ακολουθεί για να αποκοιμίσει τους Έλληνες, αρμόδιους και μη. Οι επικίνδυνες πλέον διαστάσεις αυτού του φαινομένου στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και τα πρόδρομα σήματα για μεγέθυνση του προβλήματος στην ανοργάνωτη χώρα μας θα αναφερθούν σε επόμενα τεύχη των «Επικαίρων».






Πολιτισμικό Τζιχάντ

Η απαρατήρητη φάση της ισλαμικής διεισδύσεως

Προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπαζόμενοι αυτό, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσουν το Τζιχάντ όπου τους πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας τους!

Το πολιτισμικό Τζιχάντ, αναφέρει μελέτη, είναι μια μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, η οποία περιλαμβάνει πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, όπως και τη διάβρωση και τον επηρεασμό της ηγεσίας της.

Το πρόβλημα της διγλωσσίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν έχει να κάνει μόνο με μουσουλμανικές χώρες, καθώς η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε επαφές των μελών της με κράτη του δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών και κυρίως όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος.





Στο τελευταίο τμήμα του άρθρου για τη Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση του προηγούμενου τεύχους των «Επικαίρων» («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια») είχαμε αναφερθεί στη γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα για τις 
επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) και για τις τεχνικές διεισδύσεως και την τακτική της παραπλανήσεως που ακολουθεί ούτως ώστε να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεώς της.
Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας προκειμένου να διαφοροποιήσουν την οπτική υπό την οποία εξετάζουν θέματα όπως η παρουσία πλήθους μουσουλμάνων στη χώρα, ο νόμος για την ιθαγένεια, το ισλαμικό τέμενος, ο μεγάλος αριθμός των άτυπων τζαμιών και, κυρίως, ο τεράστιος πλέον αριθμός των ενώσεων και συλλόγων των εν Ελλάδι ευρισκομένων μουσουλμάνων.


Ο λόγος για την αναφορά στις παραπάνω τακτικές του Ισλάμ είναι το γεγονός ότι οι Αρχές Πληροφοριών και Ασφαλείας κάθε χώρας ασχολούνται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα –αν όχι και αποκλειστικώς– με το Τζιχάντ στη βίαιη μορφή του (τρομοκρατία) και καθόλου με αυτό που η Μ.Α. αποκαλεί «πολιτισμικό Τζιχάντ», αυτό που είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο ως την προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ. Το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι, σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Σαρία, η προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ είναι όχι μόνο αναπόσπαστο μέρος του Τζιχάντ, αλλά και κυρίαρχο στοιχείο του.
Το θέμα του πολιτισμικού Τζιχάντ αποτέλεσε το αντικείμενο τμήματος μιας εντυπωσιακής μελέτης του αμερικανικού Κέντρου για την Πολιτική Ασφάλεια (Center for Security Policy) για την απειλή που θέτει η Σαρία ως προς την ασφάλεια των ΗΠΑ, υπό την έννοια του προσδιορισμού του ως τμήματος της προσπάθειας καθορισμού του εχθρικού δόγματος.




Πολιτικός – ψυχολογικός πόλεμος



Κατά τη Σαρία, αναφέρει η μελέτη, το προ-βίαιο Τζιχάντ θεωρείται, ως προελέχθη, αναπόσπαστο και δη κυρίαρχο στοιχείο του Τζιχάντ και είναι τουλάχιστον το ίδιο υποχρεωτικό για τους οπαδούς της Σαρία με το βίαιο Τζιχάντ. Τέτοιες μορφές του μη βίαιου Τζιχάντ είναι φυσικό να θεωρούνται μετριοπαθείς και, ως εκ τούτου, να διαφεύγουν της προσοχής των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας όχι γιατί η Μ.Α. παραιτήθηκε της προσφυγής στη βία για λόγους αρχής, αλλά διότι αυτή η φάση της προετοιμασίας του «πεδίου της μάχης» πραγματοποιείται καλύτερα με κρυφά και υπόγεια μέσα, εξ ου και το αποκαλούν «κρυφό Τζιχάντ» (Stealth Jihad).

Στην ουσία, το πολιτισμικό Τζιχάντ, αναφέρει η μελέτη, είναι μια μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, η οποία περιλαμβάνει πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, τη διάβρωση και τον επηρεασμό της ηγεσίας της, επιχειρήσεις ασκήσεως επηρεασμού της κοινής γνώμης, προπαγάνδα και άλλα σχετικά μέσα, με σκοπό τη βαθμιαία ενστάλαξη και εισαγωγή των αρχών της Σαρία στις δυτικές κοινωνίες.
Πηγές για το πολιτισμικό Τζιχάντ υπάρχουν πολλές, με κορυφαία την περίπτωση ενός εγγράφου το οποίο παρουσιάσθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεγάλη δίκη μουσουλμάνων στις ΗΠΑ το 2008 – συγκεκριμένως, στην υπόθεση «ΗΠΑ εναντίον του Ιδρύματος των Ιερών Τόπων (Holy Land Foundation) ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας». Το έγγραφο [Σ.Σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο] με τίτλο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο για τoν Γενικό Στρατηγικό Σκοπό του Ομίλου» («Εxplanatory Memorandum: On the Overall Strategic Goal of the Group») εγράφη το 1991 από τον Μοχάμεντ Ακράμ, ανώτερο στέλεχος της Χαμάς στις ΗΠΑ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Μ.Α. στη Βόρειο Αμερική.



Το Μνημόνιο εξηγεί ότι το Ισλαμικό Κίνημα (Islamic Movement) που οργάνωσε η Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι μία διαδικασία εγκαταστάσεως, υπό την έννοια του εποικισμού (settlement process), στις ΗΠΑ, με σκοπό, μετά την παγίωσή του εκεί, να αναλάβει την αποστολή ενός μεγάλου Τζιχάντ, χαρακτηριζόμενου ως «πολιτισμικού Τζιχάντ», υπό την καθοδήγηση της Μ.Α. Συγκεκριμένως, το έγγραφο περιγράφει τη διαδικασία εγκαταστάσεως ως ένα μεγάλο Τζιχάντ για την κατάργηση και καταστροφή του δυτικού πολιτισμού εκ των έσω και την υπονόμευση του άθλιου οίκου του από τα χέρια των ίδιων (των Δυτικών) και τα χέρια των πιστών του Ισλάμ. Η Μ.Α., δηλαδή, βασίζεται, όπως αναφέρεται στο κείμενο, στους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Αμερικής να τη βοηθήσουν –χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία τι κάνουν– στην εκτέλεση της αποστολής της για την καταστροφή της χώρας εκ των έσω.




Το κάλεσμα στο Ισλάμ


Η Ντάουα (Dawa), το κάλεσμα στο Ισλάμ κατά τον ισλαμικό νόμο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί του Τζιχάντ, συχνά αγνοείται τελείως από τις υπηρεσίες ασφαλείας μιας χώρας, όπως και άλλες μη βίαιες εκδηλώσεις του πολιτισμικού Τζιχάντ. Ο λόγος είναι ότι δραστηριότητες αυτού του τύπου «δεν σκοτώνουν», αλλά «απλώς» στοχεύουν στην υποταγή της χώρας-στόχου με μέσα που δεν είναι εύκολα διακριτά.

Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι [Σ.Σ.: Yusuf Al-Qaradawi, για όσους αρμόδιους και μη επιθυμούν να το ψάξουν καλύτερα], πνευματικός αρχηγός της Μ.Α., σε συγκέντρωση της Ενώσεως Μουσουλμανικής Αραβικής Νεολαίας στο Τολέδο του Οχάιο το 1995 δήλωσε: «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, θα κατακτήσουμε την Αμερική! Όχι με το ξίφος, αλλά μέσω της Ντάουα». Ο αντικειμενικός στόχος, δηλαδή, του πολιτισμικού ή κρυφού (Stealth) Τζιχάντ είναι ο ίδιος με αυτόν του βίαιου Τζιχάντ: η υποταγή του Οίκου του Πολέμου ή Dar Al Harb –τουτέστιν του μη μουσουλμανικού κόσμου– στη Σαρία ως τμήματος του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam).

Το κατά πόσο υλοποιήθηκε η δήλωση του Αλ Καραντάουι για την κατάκτηση της Ευρώπης χωρίς το ξίφος, αλλά με την Ντάουα, λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα προκύπτει εύκολα από μια απλή περιήγηση στο Διαδίκτυο, αρχίζοντας από το Βέλγιο –ή Belgistan, όπως το αποκαλούν ήδη οι μουσουλμάνοι της χώρας– και συνεχίζοντας με τους κομπασμούς της ηγεσίας τους, όπως, π.χ. του Ιμάμ Ιμράν, ο οποίος δηλώνει με προφανή αλαζονεία ότι η νίκη του Αλλάχ είναι πλέον πολύ κοντά και συγκεκριμένως μέχρι το 2030 (σε δεκαεπτά χρόνια από σήμερα δηλαδή), όταν οι μουσουλμάνοι θα είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο.
Για το κάλεσμα στον Αλλάχ που απευθύνει η Ντάουα προς μη μουσουλμάνους χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα επικοινωνίας, από το Διαδίκτυο, μέχρι φυλλάδια, μπροσούρες, e-mails, βιβλία, διανομή του Κορανίου, press-kits, βίντεο – τα πάντα.

Στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε επισταμένως στο τελευταίο άρθρο της σειράς, η Ντάουα και το πολιτισμικό Τζιχάντ έχουν απλωθεί από καιρό, όπως, άλλωστε, και ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ Ελλήνων που ήταν χριστιανοί. Για παράδειγμα, στον ιστότοπο Islamforgreeks.org μπορεί να βρει κανείς κάθε είδους πληροφορίες για το Ισλάμ – από άρθρα επιφανών απολογητών του και «διαφωτιστικά» κείμενα για το Ισλάμ μέχρι και το ίδιο το Κοράνι. Ο πλέον δραστήριος προπαγανδιστής του Ισλάμ και περιβόητος για την έντονη δράση του στον προσηλυτισμό Ελλήνων είναι ο Αχμάντ Ελντίν (ένας ευτραφής Έλληνας με γενειάδα παντού, πλην άνωθεν του άνω χείλους – δεν μας εξηγεί γιατί, για να μας φύγει και η απορία;), ο οποίος εμφανίζει σε βίντεο τους αφελείς Έλληνες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ γιατί πίστεψαν στα παραμύθια του περί των ειρηνικών σκοπών του Ισλάμ και των αγαθών της Σαρία. Αυτό που προφανώς δεν αναφέρει στους αφελείς που τον πιστεύουν είναι ότι οι προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπαζόμενοι αυτό, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσουν το Τζιχάντ όπου τους πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας τους – τα παραδείγματα Ευρωπαίων που ασπάσθηκαν το Ισλάμ σε Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία κ.α. και έλαβαν εν συνεχεία μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις είναι άφθονα.




Το ψέμα και η απάτη ως μέσα για την εξάπλωση του Ισλάμ


Ο παραπάνω μεσότιτλος δεν είναι υπερβολή ούτε αποτελεί πρόκληση για τους πιστούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον όχι για τη μέγιστη πλειοψηφία τους, η οποία παραμένει εκτός των ανατρεπτικών σχεδίων και της στρατηγικής της Μ.Α. Και τούτο διότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το να πει κανείς ψέματα δεν είναι μόνο επιτρεπτό, αλλά και υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο κάτω από ορισμένες συνθήκες. Η Σαρία, μάλιστα, απαιτεί από τους οπαδούς της να λένε ψέματα όπου αυτό κρίνεται επωφελές στις επαφές τους με τους απίστους, η υποταγή των οποίων στο Ισλάμ αποτελεί υποχρέωση που επιβάλλει το Κοράνι.
Στο κλασικό έργο του 14ου αιώνα για το Ισλάμ που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος Εξάρτηση του ταξιδιώτη (Reliance of the traveler) μπορεί κανείς να βρει τμήματα όπως το «Ψέμα» και «Επιτρεπόμενα Ψέματα», με ένα από αυτά να αναφέρει: «Αυτό είναι μία σαφής δήλωση ότι το να ψεύδεται κανείς είναι σε ορισμένες συνθήκες επιτρεπτό, όταν επιδιώκεται συγκεκριμένο συμφέρον. Όταν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός με το ψέμα και όχι λέγοντας την αλήθεια, είναι επιτρεπτό να ψεύδεται κανείς, εάν ο σκοπός για τον οποίο γίνεται αυτό είναι επιτρεπτός».


Το θέμα του ψεύδους ως δικαιολογημένη ηθικώς υποχρέωση που προβλέπει η Σαρία έχει όμως και συνέχεια, τη γνωστή από το αραβικό της όνομα Taqiyya, η οποία συνοπτικώς περιγράφεται ως χρησιμοποίηση του ψεύδους για το καλό του Ισλάμ. Η Taqiyya, κατά τον ισλαμικό νόμο, είναι μία έννοια η οποία σημαίνει απάτη –ή προσπάθεια να μην φαίνεται κάτι σαν αυτό που είναι– και εφαρμόζεται ιδιαίτερα απέναντι στους απίστους.


Η Taqiyya βασίζεται στους στίχους του Κορανίου 3:28 και 16:106, καθώς επίσης και σε χαντίθ και νομικές ερμηνείες οι οποίες επιτρέπουν το ψέμα και ενθαρρύνουν προφύλαξη μέσω παραπλανήσεως ως μέσων για απόκρυψη της αληθούς θρησκείας του πιστού σε καιρούς διώξεων ή για λόγους εξαπατήσεως του αντιπάλου κατά τη διάρκεια διεισδύσεως σε εχθρικό στρατόπεδο (ξένη χώρα). Σύμφωνα με το έγκυρο αραβικό κείμενο για το θέμα, «η Taqiyya (εξαπάτηση) είναι θεμελιώδους σημασίας στο Ισλάμ. Πρακτικά, κάθε ισλαμική σέκτα συμφωνεί με αυτή και τη χρησιμοποιεί. Μπορούμε να πάμε τόσο μακριά ώστε να ισχυριστούμε ότι η πρακτική της Τaqiyya είναι το κύριο ρεύμα στο Ισλάμ και ότι οι λίγες σέκτες που δεν την εφαρμόζουν αποκλίνουν από το Ισλάμ. Η Taqiyya είναι πολύ σημαντική στην ισλαμική πολιτική, ειδικά στη σύγχρονη εποχή».


Κατά τον έγκυρο μελετητή της Taqiyya William Gawthorp, «η απόκρυψη των “πιστεύω” κάποιου, των πεποιθήσεων, ιδεών, αισθημάτων, της γνώμης και της στρατηγικής του σε περίοδο επικείμενου κινδύνου είναι επιτρεπτή για τη σωτηρία του από σωματική και πνευματική βία. Η Taqiyya χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους από τον 7ο αιώνα προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση και διαίρεση στον εχθρό. Ένα χαρακτηριστικό της είναι η ικανότητα να εκπέμπει δύο μηνύματα, ένα για τους πιστούς και ένα για τους απίστους, το οποίο (τελευταίο) αρνείται ότι το έστειλε, αν και εστάλη και ελήφθη από τους απίστους».




Παραδείγματα διγλωσσίας

Ένα κλασικό παράδειγμα της διγλωσσίας της Σαρία μέσω της ως άνω τεχνικής αποτελεί η περίπτωση του πνευματικού ηγέτη της Μ.Α. Γιουσούφ Αλ-Καραντάουι, ο οποίος έγραψε στη σαουδαραβική εφημερίδα Saudi Gazette στις 11 Ιουνίου 2010 ότι αποδοχή του κοσμικού κράτους σημαίνει εγκατάλειψη της Σαρία, άρνηση της θείας καθοδηγήσεως και απόρριψη των ναμάτων του Αλλάχ. Για τον λόγο αυτό, το κάλεσμα στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς είναι αθεϊσμός και απόρριψη του Ισλάμ». Έξι χρόνια πριν είχε δηλώσει στο Κατάρ ότι «υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού. Εμείς όμως θέλουμε την κυριαρχία του Αλλάχ».

Τέτοια μηνύματα, ωστόσο, δεν δίνει σε άλλα ακροατήρια, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τους πραγματικούς του σκοπούς. Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του στην αιγυπτιακή εφημερίδα Al Shorouk τον Ιανουάριο του 2010, κρίνοντας ότι αυτό θα ωφελούσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, εξύμνησε τη Δημοκρατία ως μέσο για την εκδίωξη του Χόσνι Μουμπάρακ (διώκτη της Μ.Α.) και την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Το απόσπασμα είχε ως εξής: «Η Αίγυπτος δεν θα ανακτήσει το κύρος της, την ευημερία της και τον ρόλο της παρά μόνο όταν ανοίξει τα παράθυρα στην ελευθερία. Πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανοίξει τον δρόμο σε νέα πρόσωπα και ανταγωνισμό, όπως επιβάλλει η πραγματική Δημοκρατία, που αποτελεί τη μόνη λύση, και όχι η ψεύτικη Δημοκρατία». Ο ίδιος στην ιστοσελίδα της Μ.Α. Islamonline.net, η οποία γράφεται στην αγγλική και απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Σαρία στην πραγματικότητα αγκαλιάζει τη Δημοκρατία: «Το Ισλάμ είναι υπέρ της Δημοκρατίας και παρέχει στον λαό το δικαίωμα να εκλέγει τις κυβερνήσεις του». Το τι πραγματικά εννοούσε δεν άργησε να φανεί λίγο μετά, όταν ο Μόρσι κατέλαβε την εξουσία και ξεκίνησε την ισλαμοποίηση της χώρας…



ΡΑΣΤΕΡ

Η τεχνική της παραπλάνησης στην καθημερινότητα

Το πρόβλημα της διγλωσσίας των μουσουλμάνων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν έχει να κάνει μόνο με μουσουλμανικές χώρες. Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι ότι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε προβλήματα του σημερινού κόσμου και σε επαφές τους με κράτη του δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών, η κατανόηση μεταξύ τους και η συμφιλίωσή τους και κυρίως θέματα όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, ο σεβασμός για ανοχή του άλλου, στα οποία, μάλιστα, πρωτοστατούν, εμφανιζόμενοι ως άκρως διαλλακτικοί οπαδοί της ανεξιθρησκίας. Τούτο δε όταν, την ίδια στιγμή, σουνίτες, σιίτες, σαλαφιστές και άλλοι σφάζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί σφάζουν τους χριστιανούς και όποιον άλλο αλλόθρησκο έχει την «τύχη» να ζει σε ένα κράτος όπως αυτό που έφτιαξαν στη Λιβύη ή όπως αυτό που σκοπεύουν να κάνουν στη Συρία.


Σε ό,τι αφορά σε εμάς, καλό θα είναι όταν γίνεται συζήτηση στην τηλεόραση για το περίφημο τέμενος, το νεκροταφείο, τα προβλήματα με την ιθαγένεια και ό,τι άλλο στο μέλλον μετά βεβαιότητας προκύψει, οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας να έχουν στο μυαλό τους την Taqiyya.
Είναι δε ειρωνικό ότι πρώτο θύμα της Taqiyya είναι το αφελέστατο τμήμα της Αριστεράς που υποτίθεται ότι αποτελείται από σκεπτόμενα άτομα (ο Γ. Καμίνης εξαιρείται ως ειδική περίπτωση), το οποίο υποστηρίζει κάθε τους αίτημα χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τεράστιο θέμα που λέγεται κατάκτηση της Δύσεως όχι με το ξίφος, αλλά με μέσα που μόνο εν συντομία αναφέραμε παραπάνω. Φυσικά και με το άφθονο χρήμα της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδοτεί τα πάντα…

















Σαρία και Τζιχάντ


Ο «ασύμμετρος» εχθρός προ των πυλών της Αμερικής και της Ευρώπης – Η στρατηγική πίσω από τη φάση της απαρατήρητης ισλαμικής διεισδύσεως
Ενώ οι επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στη γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει…

Η έκταση της δράσεως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε διάρκεια χρόνων την καθιστά δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν μπορεί να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί το δόγμα για την αντιμετώπισή του και, όταν τούτο επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθιά…

Η στρατηγική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αμερική περιλαμβάνει τη μυστική ίδρυση ηγεσίας, τη βαθμιαία εμφάνιση στη δημόσια σκηνή, τη χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, την ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων και την κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους!

Ο υπέρτατος οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μπάντι.
Το 2001, μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα στην Ελβετία, οι Αρχές Ασφαλείας ανακάλυψαν έγγραφα γνωστά ως «Το Σχέδιο».
Όπως ενδεχομένως θα παρατήρησαν οι αναγνώστες των «Επικαίρων» στα προηγούμενα δύο άρθρα για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (Μ.Α.) –ή γενικό
τερα για το Ισλαμικό Κίνημα– και την εν γένει εκστρατεία για την παγκόσμια εξάπλωση του Ισλάμ, υπάρχει ένα παράδοξο, το οποίο δίνει τροφή στους οπαδούς του «ρεαλισμού», που δεν θέλουν να διαταραχθεί η μακαριότητα της ασφάλειας στην οποία νομίζουν ότι ζουν, ή στους «προσγειωμένους στην πραγματικότητα», που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα ως προϊόν συνωμοσιολογίας.


Τούτο, κατά την άποψή μας, έχει δύο αιτίες: Πρώτον, το γεγονός ότι ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά να μάθει τα κείμενα της ίδιας της Μ.Α., τα οποία έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα συχνά από την ίδια και άλλοτε ως αποτέλεσμα ερευνών και επιχειρήσεων των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας αρκετών χωρών. Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με τη δυσχέρεια κατανοήσεως της στρατηγικής που ακολουθεί το εν γένει Ισλαμικό Κίνημα, λόγω της τεράστιας κλιμακώσεως σε χρονικό βάθος και της βαθμιαίας και κατά φάσεις, όπως θα δούμε παρακάτω, υλοποιήσεως των σκοπών και επιδιώξεών του.


Στην ουσία, η δεύτερη αιτία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια ακραία μορφή ασύμμετρου πολέμου –υπό τη γενική έννοια του τελευταίου, ως μέσου επιβολής της θελήσεωςμιας πλευράς σε μια άλλη–, στην οποία η ασυμμετρία δεν προκύπτει από τη διαφορά της τεχνολογίας και των μέσων των δύο πλευρών, αλλά από την ασύμμετρη χρήση του παράγοντα χρόνου, που έχει τεράστια σημασία στην τελική έκβαση κάθε αντιπαραθέσεως. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση που, σε αντίθεση με την πάγια στρατηγική υλοποιήσεως των σκοπών ενός πολέμου στο συντομότερο χρονικό διάστημα, η αντιπαράθεση αυτή εκταθεί σε βάθος χρόνου, όχι δεκαετιών, όπως, π.χ., σε Ινδοκίνα και Βιετνάμ ή αλλού, αλλά σε βάθος αρκετών δεκαετιών, η όποια αντιπαράθεση προσλαμβάνει διαστάσεις προσομοιάζουσες αυτών ενός ασύμμετρου πολέμου που –αν το εξετάσει κανείς διαφορετικά– καταργεί βασικές αρχές της στρατηγικής.

Στο πλαίσιο αυτό, η έκταση της δράσεως μιας πλευράς σε διάρκεια, π.χ., πενήντα, εξήντα ετών ή και μεγαλύτερου διαστήματος [Σ.Σ.: η δράση της Μ.Α. στην Ευρώπη άρχισε το 1960] καθίστα τη δράση αυτή δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί ένα δόγμα για την αντιμετώπισή του και, όταν τούτο (η διαμόρφωση ενός δόγματος) επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθιά, έχει παγιωθεί και έχει δημιουργήσει αρθρώσεις με πολιτική επιρροή, ενώ και αριθμητικώς (μέσω της σχεδιασμένης μεταναστεύσεως – εγκαταστάσεως) έχει προσλάβει διαστάσεις που καθιστούν την αντιμετώπισή του ιδιαίτερα δυσχερή.

Στις δύο βασικές αυτές αιτίες θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλη μία και συγκεκριμένως το γεγονός ότι, ενώ όλα αυτά που αναφέραμε για τις επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στη γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει για πολιτικούς και μόνο λόγους ή, μάλλον, για λόγους προσωπικής ιδιοτέλειας των πολιτικών ηγεσιών (απώλεια ψήφων των μουσουλμάνων, υποχωρήσεις σε πιέσεις συλλογικών οργάνων των τελευταίων, εξαγορές πολιτικών κ.λπ.). Το στοιχείο αυτό αποτελεί κι ένα χαρακτηριστικό της επιτυχούς μέχρι τώρα προωθήσεως των σκοπών των ισλαμιστών, υπό την έννοια ότι διαμόρφωσαν μια στρατηγική που περιλαμβάνει στους κύριους στόχους της το πλέον αδύναμο στοιχείο των σύγχρονων κρατών της Δύσεως, που δεν είναι άλλο παρά η διαφθορά της πολιτικής τους ηγεσίας.




Στοιχεία της στρατηγικής του Ισλάμ

Στα προηγούμενα δύο άρθρα περιγράψαμε σε γενικές γραμμές τους πραγματικούς σκοπούς και τεχνικές διεισδύσεως του Ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες, όπως η ίδρυση πολλών ψευδεπίγραφων συλλόγων, η τεχνική της παραπλανήσεως του αντιπάλου μέσω προβολής θεμάτων όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, η συμβατότητα Ισλάμ και Δημοκρατίας, καθώς και η διγλωσσία και η κατοχυρωμένη και από τη θρησκεία του Ισλάμ χρήση του ψεύδους (Taqiyya) προς επίτευξη των σκοπών των οργανώσεών των οπαδών του που τις επιδιώκουν κ.ά.

Ένα βασικό προς τούτο κείμενο είναι το γνωστό ως «Το Σχέδιο» («The Project»), το οποίο ανακάλυψαν οι Αρχές Ασφαλείας της Ελβετίας μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα (Yousef Nada) το 2001. Το σχέδιο, το οποίο εκπόνησε η Μουσουλμανική Αδελφότητα το 1982 (!), ήταν ένα έγγραφο στρατηγικής εκ δώδεκα σημείων «για την εγκαθίδρυση μίας Ισλαμικής Κυβερνήσεως επί της Γης».
Κεντρικό στοιχείο του εγγράφου στρατηγικής ήταν «η εφαρμογή μίας ευέλικτης πολιτικής σε τοπικό επίπεδο», η τακτική της «συμφιλιώσεως» σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και η ανάγκη, αφ’ ενός, της αποφυγής απομονώσεως και, αφ’ ετέρου, της διαρκούς μόρφωσης (παιδεία) και της θεσμικής δράσεως, υπό την έννοια της αποφυγής βίας και της δράσεως εντός των θεσμικών πλαισίων κάθε χώρας. Το έγγραφο συνιστούσε τον έλεγχο των τοπικών κέντρων εξουσίας μέσω νομίμων τρόπων δράσεως, τη σύμπηξη συμμαχιών με άλλες ισλαμικές οργανώσεις –ακόμη κι αν υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ τους– και την «προσωρινή συνεργασία» με ομάδες και οργανώσεις μη μουσουλμάνων (κυρίως της Αριστεράς), οι οποίες ακολουθούν αντι-ισραηλινή πολιτική και αγωνίζονται εναντίον της αποικιοκρατίας.

Το ίδιο έγγραφο ανέφερε ότι η παγκόσμια δράση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας «πρέπει να υποστηρίζει κινήματα που έχουν εμπλακεί σε Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ) σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά δεν θα πρέπει να επιδιώκονται συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με αντιπάλους της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που θα ήταν δυσανάλογο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιθέσεις» [Σ.Σ.: εναντίον των μουσουλμάνων]. Το έγγραφο ανέφερε επίσης την «άσκηση εποικοδομητικής αυτοκριτικής» και τη χρησιμοποίηση της διαμάχης Ισραήλ – Παλαιστινίων στη στρατηγική της, δεδομένου ότι αυτή (η σύγκρουση) αποτελεί σήμερα τον θεμέλιο λίθο της αναγεννήσεως του αραβικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η γραμμή αυτού του τμήματος της εν λόγω στρατηγικής ήταν η χρησιμοποίηση του Παλαιστινιακού για τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών [Σ.Σ.: τακτική που εφάρμοσε και ο Ερντογάν στην Ελβετία στη γνωστή συνάντησή του με τον Σιμόν Πέρες και αργότερα με την επίθεση στο «Μαβί Μαρμαρά»].
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι στο κείμενο αυτό η στρατηγική της Μ.Α. περιγράφεται ως μια στρατηγική με διάφορες φάσεις, ένα κοινό χαρακτηριστικό της δράσεως της οργανώσεως σε όποιο μέρος του κόσμου και αν επιχειρεί, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων. 


Στην Αμερική, ο Ισλαμικός Κύκλος Βορείου Αμερικής (Ιslamic Circle of North America), μία από τις ισχυρότερες ισλαμικές οργανώσεις της M.A. στις ΗΠΑ, επεξήγησε στους οπαδούς της τις πέντε φάσεις της δράσεώς του στη χώρα σε ένα εγχειρίδιο με τίτλο «Member’s Handbook», το οποίο εκδόθηκε το 2010 [Σ.Σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο]. Οι φάσεις αυτές είναι: Μόρφωσε τον εαυτό σου, κατήχησε την οικογένειά σου, ανοίξου στην κοινότητα, εγκαθίδρυσε μια ισλαμική κοινωνία σε επίπεδο Πολιτείας και μετά ένα ενωμένο Ισλαμικό Κράτος, κυβερνώμενο από ένα εκλεγμένο Χαλιφάτο (Khalifah) σύμφωνα με τους νόμους της Σαρία.
Οι έξι φάσεις δράσης στις ΗΠΑ
Το 1988 το FBI είχε αναφέρει σε τεκμηριωμένη έκθεσή του έξι φάσεις της δράσεως της Μ.Α. στην Αμερική. Την εποχή εκείνη η Μ.Α. και συγκεκριμένα το Διεθνές Ινστιτούτο Ισλαμικής Σκέψεως (International Institute of Islamic Thought) και το Βορειοαμερικανικό Ισλαμικό Ίδρυμα (North American Islamic Trust) δραστηριοποιούντο στην πρώτη φάση. Αυτή προέβλεπε τη δημιουργία μετωπικών ομάδων πολιτικής δράσεως, χωρίς ανιχνεύσιμους δεσμούς μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουν να διεισδύσουν ειρηνικά και αθόρυβα στην αμερικανική κυβέρνηση και στα αμερικανικά πανεπιστήμια.



Το 2004 το FBI κατάσχεσε ένα άλλο έγγραφο με τη στρατηγική της Μ.Α., το οποίο περιγράφει τη δράση της στην Αμερική ως μια μορφή του Μεγάλου Τζιχάντ, με σκοπό την κατάργηση και καταστροφή του δυτικού πολιτισμού εκ των έσω σε πέντε φάσεις. 


Οι φάσεις αυτές περιγράφονται ως εξής:

1. Μυστική ίδρυση ηγεσίας.
2. Βαθμιαία εμφάνιση στη δημόσια σκηνή. Αυτή η φάση περιλαμβάνει την κρυφή διείσδυση σε διάφορους τομείς της κυβερνήσεως, τον προσεταιρισμό θρησκευτικών οργανώσεων, την απόκτηση της υποστηρίξεως και συμπάθειας του κοινού και την ίδρυση μιας σκιώδους κυβερνήσεως.
3. Φάση κλιμακώσεως. Στη φάση αυτή η στρατηγική αποβλέπει στη χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, κάτι που η τότε έκθεση του FBI ανέφερε ως ευρισκόμενη εν εξελίξει.
4. Ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων. Η φάση αυτή περιλαμβάνει επίσης την εκπαίδευση στη χρήση όπλων στο εσωτερικό της χώρας [Σ.Σ.: υπάρχουν αναφορές για ύπαρξη κέντρων εκπαιδεύσεως της Jamaat Ul-Fukra στο αμερικανικό έδαφος].
5. Η τελική φάση: Κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους, στο οποίο όλα τα κόμματα και οι ισλαμικές ομάδες θα είναι ενωμένες.
Τον Νοέμβριο του 2011 ο κορυφαίος θεολόγος της Μ.Α. και κληρικός με τη μεγαλύτερη επιρροή στη σουνιτική κοινότητα σε παγκόσμια βάση Γιουσούφ Αλ Καραντάουι (Yousuf Al-Qaradawi), αναφερόμενος στη στρατηγική της Μ.Α., κάλεσε τους μουσουλμάνους να αγκαλιάσουν την τακτική της βαθμιαίας εφαρμογής των στόχων τους. Η τακτική αυτή κρίνεται ως μια ευφυής μορφή του Τζιχάντ, η οποία βασίζεται στον ρεαλισμό, στην υπομονή, στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στην αυτοαξιολόγηση των δυνατοτήτων των οπαδών του για την επιτυχία του εγχειρήματος. Να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με την εκτός ελέγχου και ακραία δράση της Αλ Κάιντα, η τακτική αυτή, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις της μετά από αυτοαξιολόγηση, προσλαμβάνεται από τους Δυτικούς ως μετριοπαθής στάση.
«Η βαθμιαία εφαρμογή της Σαρία είναι μια σοφή διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί», λέει, προσδιορίζοντας αμέσως μετά ότι «αυτή την τακτική ακολουθεί η Μ.Α.».



Τον Δεκέμβριο του 2012, ο Μοχάμεντ Μπάντι (Mohamed Badie), Υπέρτατος Οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, περιέγραψε τη στρατηγική της οργανώσεώς του στις εξής έξι φάσεις:

1. Εφαρμογή της Σαρία πάνω σε κάθε άτομο.
2. Εφαρμογή της Σαρία στην οικογένεια.
3. Σαρία πάνω στην κοινωνία.
4. Σαρία στην κυβέρνηση.
5. Αναβίωση του Χαλιφάτου.
6. Κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έλλειψη πολιτικής βούλησης και λάθος εκτίμηση του «εχθρού»
Θα περίμενε κανείς ότι οι αλληλοεπικαλυπτόμενες, ταυτόσημες αναφορές ξένων υπηρεσιών και δηλώσεις της ίδιας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για τη στρατηγική και τους πραγματικούς της σκοπούς θα είχε ως αποτέλεσμα την ευαισθητοποίηση των λαών της Αμερικής και της Ευρώπης και τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής πολιτικής για την αντιμετώπισή της. Αντ’ αυτού, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας όλων σχεδόν των χωρών να αντιμετωπίσουν μια απειλή εθνικής ασφαλείας της μορφής που εκθέσαμε παραπάνω και τη σοβαρή προσπάθεια καταπολεμήσεως μιας εξ αντικειμένου παράνομης δραστηριότητας. Γιατί, όπως σημειώσαμε και σε προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων», η επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως μίας χώρας, η κατάλυση του πολιτεύματός της και η αντικατάσταση με ένα άλλο, όπως αυτό της Σαρία, είναι πράξεις κατ’ εξοχήν παράνομες και τιμωρούνται αυστηρότατα από το Σύνταγμα και τους νόμους όλων των χωρών του κόσμου.

Μια γενική παρατήρηση σχετική με όσα περιγράφηκαν παραπάνω είναι ότι εν όψει της μέχρι τώρα επιδειχθείσης αδυναμίας των πολιτικών ηγεσιών να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτόγνωρη μορφή απειλής, άρχισε να κινητοποιείται η παγκόσμια κοινή γνώμη, η οποία ασκεί ήδη έντονες πιέσεις στις κυβερνήσεις, ενώ στην ίδια κατεύθυνση εργάζονται και οι υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας όλων των χωρών.



Ευρώπη και Ελλάδα

Στη χώρα μας τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, με την πολιτική ηγεσία των τελευταίων είκοσι και πλέον ετών να παραμένει σε πλήρη άγνοια για ένα θέμα αυτής της σοβαρότητας για την ασφάλεια της χώρας, με την Αριστερά να υποστηρίζει αναφανδόν τους λαθρομετανάστες –η πλειοψηφία των οποίων είναι μουσουλμάνοι–, και με την ΕΥΠ και λιγότερο την Κρατική Ασφάλεια να ασχολούνται με το θέμα μόνο στο επίπεδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, αγνοώντας ότι ο κίνδυνος έρχεται από αλλού.
Το μόνο παρήγορο στοιχείο εν προκειμένω είναι η ευαισθητοποίηση μεγάλης μερίδας του κόσμου, που ξεκίνησε με το πρόβλημα της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών και –περνώντας από διάφορες φάσεις– κλιμακώνεται με αφορμή την εξωπραγματική απόφαση για ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, τις πραγματικές συνέπειες της οποίας αγνοούν, παρά τις δυσμενέστατες εμπειρίες άλλων κρατών.
Με τις εμπειρίες αυτές και την κατάσταση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εκ της μέχρι τώρα επιδειχθείσης πολιτικής της ανεκτικότητας αλλά και την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στην Ελλάδα εκ της ισλαμικής διεισδύσεως και κυρίως τη διείσδυση του κινήματος του Τούρκου Φ. Γκιουλέν, ο οποίος ακολουθεί τις ίδιες ακριβώς τακτικές της Μ.Α. (σε βαθμό που να δημιουργείται η εντύπωση ότι έχει αναλάβει εργολαβικώς τη διείσδυση του Ισλάμ στη χώρα μας), θα ασχοληθούμε σε άλλο τεύχος των «Επικαίρων».

Αυτό που είναι λυπηρό για την πάντα εθνικώς ευαίσθητη Εκκλησία είναι ότι μόλις τελευταία άρχισε να ασχολείται με το θέμα, παρά το γεγονός ότι τόσο οι ισλαμιστές όσο και το κίνημα Γκιουλέν προβαίνουν στον απαγορευμένο από το Σύνταγμα προσηλυτισμό Ελλήνων πολιτών.

Μια άλλη παρατήρηση, που έχει να κάνει με τις ευέλικτες τακτικές των ισλαμιστών σε περίπτωση που οι γενικές εντυπώσεις και το κλίμα από τις αγριότητες των ομοδόξων τους στη Συρία, στη Λιβύη, στη Σομαλία, στην Τυνησία και αλλού στρέφονται εναντίον τους, είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχουν περάσει στην κλασική τακτική του περιορισμού της κινητικότητάς τους…



















Μουσουλμανική Αδελφότητα


Η εξάπλωση στις ΗΠΑ



Η δεδηλωμένη επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως, οι οργανώσεις και τα πρόσωπα που κατάφεραν να βρεθούν στο πλευρό του Προέδρου Ομπάμα!
Σύμφωνα με το «Επεξηγηματικό Μνημόνιο», το οποίο συνέγραψε ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Ακράμ, υπάρχουν 29 μουσουλμανικοί σύλλογοι που η Μ.Α. θεωρεί ότι μπορούν να συνεργασθούν αποτελεσματικά για την καταστροφή της Αμερικής εκ των έσω!
Η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ αποτελεί συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στη λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Ένα ρεπορτάζ αιγυπτιακού περιοδικού που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2012 αναφέρει ότι έξι Αμερικανοί ισλαμιστές οι οποίοι εργάζονται με την κυβέρνηση Ομπάμα είναι μέλη της Μ.Α. και έχουν μεγάλη επιρροή στην αμερικανική πολιτική!
Λεζ shakir: Ο γνωστός στις ΗΠΑ Ιμάμης Zaid Shakir.
Λεζ Wahhaj: Ο Ιμάμης Siraj Wahhaj είναι «Εμίρης» της Μουσουλμανικής Συμμαχίας Βορείου Αμερικής και αντιπρόεδρος της Ισλαμικής Ενώσεως Β. Αμερικής.
Στο προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων» για την εξάπλωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) στην Ευρώπη και στην Αμερική είχαμε αναφέρει ότι θα περίμενε κανείς πως μετά τις αλληλοεπικαλυπτόμενες, ταυτόσημες αναφορές ξένων υπηρεσιών και δηλώσεις της ίδιας της οργανώσεως για τη στρατηγική και τους πραγματικούς της σκοπούς αυτό θα οδηγούσε στην ευαισθητοποίηση των λαών της Αμερικής και της Ευρώπης και τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής πολιτικής για την αντιμετώπισή της. Αντ’ αυτού, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας όλων σχεδόν των χωρών να αντιμετωπίσουν μια απειλή εθνικής ασφαλείας της μορφής που ήδη εκθέσαμε και την έλλειψη βουλήσεως για την αντιμετώπιση μιας εξ αντικειμένου παράνομης δραστηριότητας. Και τούτο διότι, όπως έχομε ήδη επισημάνει, η δεδηλωμένη επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως μιας χώρας από έναν εξωγενή παράγοντα, η κατάλυση του πολιτεύματός της και η αντικατάσταση με ένα άλλο, όπως αυτό της Σαρία, είναι πράξεις κατ’ εξοχήν παράνομες και τιμωρούνται αυστηρότατα από το Σύνταγμα και τους νόμους όλων των χωρών του κόσμου.
Η κατάσταση αυτή τείνει να προσλάβει τις διαστάσεις παραλόγου αν αναλογισθεί κανείς ότι παρόμοιες επιδιώξεις, με άλλο ιδεολογικό μανδύα, όπως αυτό του κομμουνισμού, αντιμετωπίσθηκαν επί δεκαετίες από τις χώρες της Δύσεως με μια αποφασιστικότητα, ένταση και οξύτητα που έφεραν αρκετές φορές τις δύο παρατάξεις στα πρόθυρα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Η σύγκριση αυτή δεν αδικεί το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα που ωθείτο από μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Και τούτο διότι, όπως έχει ήδη αναφερθεί, το Ισλάμ δεν είναι απλώς μια θρησκεία, αλλά ταυτόχρονα μια πολιτική ιδεολογία, η οποία εκτείνεται πολύ πέραν των επιδιώξεων του πάλαι ποτέ κομμουνισμού, υπό την έννοια ότι εκτός από την αλλαγή του πολιτεύματος καλύπτει και την τελευταία πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, με μεταφυσικές και υπαρξιακές μάλιστα προεκτάσεις και –επί πλέον– χαρακτηρίζονται από έναν φανατισμό που μόνο θρησκευτικά κινήματα μπορούν να εμπνεύσουν.






Παγκόσμια επικράτηση


Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι η ομοιότητα της κομμουνιστικής μεθόδου της έμμεσης υπονομεύσεως μιας χώρας, μέσω εντατικής προπαγάνδας, πλήθους μετωπικών οργανώσεων και κινημάτων διαφόρων σκοπών και αποχρώσεων –με το ένοπλο κίνημα στο βάθος–, με τη μέθοδο που ακολουθεί η Μ.Α., μέσω του πολιτισμικού ή «stealth Jihad» και της στρατηγικής της βαθμιαίας και κλιμακούμενης σε μεγάλο χρονικό βάθος υλοποιήσεως των σκοπών της, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο τεύχος.

Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι, παρά τη στρατηγική της «χαμηλής ορατότητας» που ακολουθεί η Μ.Α. στην προσπάθειά της για παγκόσμια επικράτηση του Ισλάμ, οι ανοιχτές δηλώσεις περί του αντιθέτου όχι μόνο δεν λείπουν, αλλά είναι ιδιαίτερα προκλητικές και ενδεικτικές του προαναφερθέντος παράνομου χαρακτήρα τους. Στις 25 Μαΐου 2013, για παράδειγμα, στην εθνική εορτή των Αμερικανών (Memorial Day) προς τιμήν των νεκρών της στους πολέμους, ο γνωστός στις ΗΠΑ Ιμάμης Zaid Shakir, σε ομιλία του στην ετήσια σύνοδο της Μουσουλμανο-Αμερικανικής Διασκέψεως (Muslim-American Conference) στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, δήλωσε ενώπιον 18.000 ατόμων και άλλων 14.000 που τον παρακολουθούσαν μέσω της καλωδιακής τηλεοράσεως ότι το «Αμερικανικό Σύνταγμα είναι κατώτερο της Σαρία». Το θέμα της ομιλίας του ήταν «Η νομιμότητα της κοσμικής εξουσίας», στην οποία ανεφέρθη στο κοσμικό κράτος και στο γεγονός ότι το αμερικανικό Σύνταγμα βασίζει τη συμμετοχή των πολιτών στα ίσα δικαιώματα τους αντί της θρησκείας. «Το κοσμικό κράτος», είπε, «επιβάλλει τον διαχωρισμό της θρησκείας από το κράτος. Γιατί; Διότι εάν δεν έχουμε τη θρησκεία –και η θρησκεία είναι η βάση της συμμετοχής των πολιτών σε μία κοινωνία– δεν μπορούμε να έχουμε πραγματική ισότητα. Εάν το Ισλάμ είναι η βάση, τότε ο καφίρ [Σ.Σ.: άπιστος] δεν θα είναι ίσος με τον μουσουλμάνο. Ο χριστιανός ή ο Εβραίος θα είναι “dhimmi” [Σ.Σ.: πολίτης δεύτερης κατηγορίας, χωρίς δικαιώματα]. Δεν θα είναι ίσοι με τον μουσουλμάνο».

Ο ίδιος παράνομος χαρακτήρας δηλώσεων επιφανών στελεχών της Μ.Α. προκύπτει και από μια ομιλία του δημοφιλούς και με τεράστια επιρροή στον μουσουλμανικό χώρο Ιμάμη Siraj Wahhaj που είναι «Εμίρης» της Μουσουλμανικής Συμμαχίας Βορείου Αμερικής και αντιπρόεδρος της Ισλαμικής Ενώσεως Β. Αμερικής (Islamic Society of North America) από το 1997 μέχρι και σήμερα. «Μην μιλάτε ακόμη για τον νόμο της Σαρία» ήταν το κεντρικό μήνυμα. «Δεν είμαστε ακόμη εκεί», ακολουθώντας την προαναφερθείσα τακτική της βαθμιαίας προωθήσεως των σκοπών του ισλαμικού κινήματος. Στην ομιλία του, που έγινε στην ετήσια Σύνοδο του ICNA (Islamic Circle of North America) και της ΜΑS (Muslim American Society) το 2011, ο Wahhaj είπε ότι «η παγίδα στην οποία μπορούμε να πέσουμε είναι να κάνουμε μια πρόωρη συζήτηση για τη Σαρία, ενώ δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι», ενώ σε άλλο σημείο της ομιλίας του επισήμανε ότι «το Ισλάμ είναι καλύτερο από τη Δημοκρατία». 



Τέσσερα αποσπάσματα ομιλίας του στο Μπρούκλιν που κατεγράφη το 1992 είναι ακόμη πιο ενδεικτικά των παράνομων σκοπών που προαναφέραμε του ισλαμικού κινήματος:
• «Δεν χρειάζεται να οπλίσουμε τον κόσμο με (πιστόλια) 9 mm και UZI. Χρειάζεται πρώτα να τους εξοπλίσεις με την πεποίθηση ότι έχουν δίκιο. Και αφού το κάνεις αυτό, τότε μπορείς να τους οπλίσεις».
• «Δεν θα πω ποτέ στον λαό να μην ασκεί βία. Αυτός δεν είναι ο ισλαμικός τρόπος».
• «Εάν πάμε στον πόλεμο, και μία ημέρα θα πάμε, πιστέψτε με, αυτό θα είναι γιατί το Τζιχάντ επιβάλλει να μάχεσθε».
• «Ορισμένοι μουσουλμάνοι έχουν χάσει την επιθυμία τους να πολεμούν. Οι μουσουλμάνοι έχουν γίνει μαλθακοί. Και αγαπούν τη ζωή. Και μισούν τον θάνατο. Και αυτός είναι ο λόγος που οι μουσουλμάνοι σε ολόκληρο τον κόσμο δέχονται κλοτσιές, εκτός από τους μουσουλμάνους που ανταποδίδουν τον πόλεμο, όπως στο Αφγανιστάν».
Οι οργανώσεις-κλειδιά
Πώς είναι δυνατόν να μην διώκονται οι προαναφερθέντες ηγέτες των μουσουλμάνων ιδίως στις ΗΠΑ; Η απάντηση προφανώς βρίσκεται στην τεράστια ισχύ που απέκτησαν μετά από δεκαετίες συστηματικής και αθόρυβης δουλειάς, παράλληλα με την οργανωμένη μετανάστευση και εγκατάσταση μεγάλου αριθμού μουσουλμάνων στις ΗΠΑ και τη χρήση σημαντικού αριθμού μετωπικών οργανώσεων που δημιουργήθηκαν με τη χρηματοδότηση κυρίως της Σαουδικής Αραβίας. Στο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο» (Εxplanatory Memorandum) που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων», το οποίο συνέγραψε ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Ακράμ, αναφέρονται 29 μουσουλμανικές σύλλογοι και οργανώσεις που η Μ.Α. θεωρεί ότι μπορούν να συνεργασθούν αποτελεσματικά για την καταστροφή της Αμερικής εκ των έσω (βλ. «The Moslem Brotherhood’s “General Strategic Goal” for North America» στο organizingthenetworks.org). 



Οι οργανώσεις αυτές είναι:

• Islamic Society of North America (ISNA).
• Fiqh [Σ.Σ.: Ισλαμική Νομική Επιστήμη] Council of North America.
• ISNA Political Awareness Committee.
• Muslim Youth of North America.
• Muslim Students Association of the US and Canada.
• Association of Muslim Scientists and Engineers.
• Islamic Medical Association.
• Islamic Teaching Center.
• Malaysian  Islamic Study Group.
• Foundation for International Development.
• North American Islamic Trust.
• Islamic Centers Division.
• American Trust Publications.
• Audio-Visual Center.
• Islamic Book Service.
• Islamic Circle of North America.
• Muslim Arab Youth Association.
• Islamic Association for Palestine.
• United Association for Studies and Research.
• International Institute of Islamic Thought.
• Muslim Communities Association.
• Association of Muslim Social Scientists.
• Islamic Housing Cooperative.
• Muslim Businessmen Association.
• Islamic Education Department.
• Occupied Land Fund (Ηoly Land Foundation for Relief and Development).
• Mercy International Association.
•Baitul Mal Inc.
• Islamic Information Center (of America).
islam-sword-faithΌλες οι οργανώσεις αυτές και αρκετές άλλες ακόμη ελέγχονται από τη Μ.Α. και ασκούν τεράστια επιρροή στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ένας βασικός τους σκοπός, πέραν των όσων αναφέρθηκαν μέχρι τώρα σχετικά με τη διείσδυση του Ισλάμ στις ΗΠΑ, είναι να καταστούν συνομιλητές με την αμερικανική κυβέρνηση σε θέματα αφορώντα στους μουσουλμάνους.
Η πολιτική επιρροή και η διείσδυση στον Λευκό Οίκο
Λεζ alikhan: Ο Arif Alikhan ήταν υπεύθυνος για τον «Φάκελο Ισλαμικά Κράτη» στον Λευκό Οίκο και θεωρείται ότι αποτελεί τον άμεσο σύνδεσμο μεταξύ της κυβερνήσεως Ομπάμα και των επαναστάσεων της αραβικής ανοίξεως.
Η αναφερόμενη από πολλές πηγές διείσδυση της Μ.Α. ακόμη και στον κυβερνητικό μηχανισμό των ΗΠΑ κατά την περίοδο της προεδρίας Ομπάμα είναι ένα άλλο θέμα που ενδεχομένως εξηγεί ορισμένες θέσεις της χώρας σε αρκετά διεθνή θέματα, π.χ. στο θέμα της εξεγέρσεως στην Αίγυπτο.
Ένα ρεπορτάζ του αιγυπτιακού περιοδικού Rose El Youssef που δημοσιεύθηκε προ οκταμήνου (22 Δεκεμβρίου 2012) αναφέρει ότι έξι Αμερικανοί ισλαμιστές, οι οποίοι εργάζονται με την κυβέρνηση Ομπάμα, είναι μέλη της Μ.Α. και έχουν μεγάλη επιρροή στην αμερικανική πολιτική. Το περιοδικό αναφέρει ότι οι έξι αυτοί μουσουλμάνοι ακτιβιστές επέτυχαν να μετατρέψουν τον Λευκό Οίκο «από την εχθρική θέση του προς τις ισλαμικές ομάδες και οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο στον μεγαλύτερο και πιο σημαντικό υποστηρικτή της Μ.Α.».




Το περιοδικό κατονομάζει τους έξι ακτιβιστές οι οποίοι είναι: α) Ο Arif Alikhan, βοηθός υπουργός Εσωτερικής Ασφαλείας (Assistant Secretary of Homeland Security for Policy Developmen), β) ο Mohammed Elbiary, μέλος του συμβουλευτικού οργάνου του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας (Homeland Security Advisory Council), γ) ο Rashad Hussein, ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στον Οργανισμό Ισλαμικής Διασκέψεως, δ) ο Salam Al-Marayati, συνιδρυτής του Μουσουλμανικού Συμβουλίου Δημοσίων Υποθέσεων (Muslim Public Affairs Council – MPAC), ε) ο Ιμάμης Mohamed Magid, πρόεδρος της Ισλαμικής Ενώσεως Βορείου Αμερικής (ISNA) και στ) ο Eboo Patel, μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου του Προέδρου Ομπάμα για συνεργασίες γειτονιών με βάση τη θρησκευτική πίστη (Advisory Council on Faith-Based Neighborhood Partnerships).



Kατά το περιοδικό, ο Αlikhan είναι ιδρυτής του Παγκόσμιου Ισλαμικού Οργανισμού (World Islamic Organization), τον οποίον το περιοδικό κατατάσσει ως παράρτημα της Μ.Α. Σύμφωνα με το περιοδικό, ο Αlikhan ήταν υπεύθυνος για τον «Φάκελο Ισλαμικά Κράτη» στον Λευκό Οίκο και αποτελεί τον άμεσο σύνδεσμο μεταξύ της κυβερνήσεως Ομπάμα και των επαναστάσεων της αραβικής ανοίξεως. [Σ.Σ.: Ώρα να ψάχνουμε τώρα ποιος υποκίνησε πραγματικά την περίφημη αραβική άνοιξη, γιατί, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα και από το ποιος ωφελείται πραγματικά, τα πράγματα μπλέκουν].

Όσο για τον Elbiary, ο οποίος αναφέρεται ότι έχει ενστερνιστεί τις απόψεις του ριζοσπάστη Sayyid Qutb (βλ. προηγούμενα άρθρα γι’ αυτόν) της Μ.Α., το περιοδικό υπαινίσσεται ότι μπορεί να έχει διαρρεύσει απόρρητα στοιχεία από τη βάση δεδομένων του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας. Ο ίδιος, σημειώνει το περιοδικό, αρνείται κάθε σχέση με τη Μ.Α. Κατά το περιοδικό, ο Εlbiary έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής της κυβερνήσεως Ομπάμα και ότι ο ίδιος ήταν ο συντάκτης της δηλώσεως που έκανε ο Ομπάμα, με την οποία καλούσε τον Χόσνι Μουμπάρακ να εγκαταλείψει την εξουσία.
Σχετικά με τον Αl- Marayati, o οποίος συγκαταλέγεται μεταξύ των μουσουλμάνων ηγετών των ΗΠΑ με τη μεγαλύτερη επιρροή των τελευταίων ετών, το περιοδικό αναφέρει σύνδεση μεταξύ της MPAC και της Μ.Α.
Ο Magid είναι επικεφαλής της ΙSNA, αναφέρει το περιοδικό, η οποία ιδρύθηκε από μέλη της Μ.Α., και τον οποίον ο Ομπάμα διόρισε το 2011 ως σύμβουλο του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας. Κατά το περιοδικό, ο ίδιος έχει κάνει πολλές ομιλίες και έχει λάβει μέρος σε συσκέψεις σχετικά με την αμερικανική πολιτική στη Μ. Ανατολή στο υπουργείο Εξωτερικών καθώς επίσης έχει παράσχει και συμβουλευτικές υπηρεσίες στο FBI.

Όσο για τον Patel, το περιοδικό αναφέρει ότι διατηρεί στενές σχέσεις με τον Hani Ramadan, εγγονό του ιδρυτή της Μ.Α., Hassan Al-Banna, ο οποίος είναι μέλος της Ενώσεως Μουσουλμάνων Φοιτητών (Muslim Students Association), που θεωρείται ότι αποτελεί μία μεγάλη οργάνωση της Μ.Α.





Οι διαρροές για τον Ομπάμα


Η φύση των παραπάνω πληροφοριών που επικαλείται το περιοδικό καταδεικνύει ότι αυτές δεν προέρχονται από δημοσιογραφική έρευνα παρά μόνο από μια στοχευμένη διαρροή εκ μέρους μιας μυστικής υπηρεσίας, η οποία σίγουρα δεν μπορεί να είναι η αιγυπτιακή Σ.Σ.: υπάρχει βαθύτερη γνώση για δράσεις στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου κ.λπ..
Η διαρροή αυτή θα πρέπει να συσχετισθεί με το πλήθος των πληροφοριών και βίντεο που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο σχετικά με το θρήσκευμα του Ομπάμα και οι βιντεοσκοπημένες δηλώσεις του σχετικά με το Ισλάμ που προβάλλονται με ιδιαίτερη επιμονή από συγκεκριμένα μέσα στις ΗΠΑ.
Η γενική εικόνα που προκύπτει από ένα πλήθος άλλων σχετικών πληροφοριών είναι ότι η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ δεν περιορίζεται σε αυτά που αναφέρθηκαν εν συντομία παραπάνω. Είναι προφανές ότι η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ αποτελεί συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στη λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν το κέντρο «κατακτηθεί» ή γενικώς διαβρωθεί κατά τη διάρκεια της Προεδρίας Ομπάμα, η προώθηση των σκοπών του παγκόσμιου ισλαμικού κινήματος θα είναι σημαντικά ευκολότερη, δεδομένου ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ακόμη χειρότερη.
Με την κατάσταση στην Ευρώπη και τελικά με αυτήν στην Ελλάδα και σε ποιο στάδιο εκτιμάται ότι βρίσκεται η ισλαμική διείσδυση στη χώρα μας θα ασχοληθούμε σε προσεχή άρθρα.
























Το Ισλάμ κατακτά αθόρυβα την Ευρώπη


Η μεθοδική οργάνωση, ο σχεδιασμός και η γενναία οικονομική υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας – Πώς βρέθηκαν «σκληροί» ισλαμιστές στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου – Από τους μετανάστες στη Γερμανία έως τους θύλακες Ισλαμισμού στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τα προηγούμενα άρθρα για τη διείσδυση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) στη Δύση είχαμε αναφερθεί στην αυξανόμενη με εντυπωσιακούς ρυθμούς επέκταση των ισλαμιστών σε διάφορες περιοχές του κόσμου, με ειδική αναφορά στο τελευταίο τεύχος στη σημαντική διείσδυσή τους στις ΗΠΑ (βλ. προώθηση μελών της Μ.Α. στον κυβερνητικό μηχανισμό επί διοικήσεως Ομπάμα). Στο ίδιο τεύχος είχαμε ερμηνεύσει την επικέντρωση της προσπάθειας της Μ.Α. στις ΗΠΑ ως συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στη λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν το κέντρο αυτό κατακτηθεί, είχαμε επισημάνει, ή γενικώς εδραιωθεί κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, η προώθηση των σκοπών του παγκόσμιου ισλαμικού κινήματος θα είναι σημαντικά ευκολότερη, δεδομένου ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ακόμη χειρότερη.






Το τελευταίο γεγονός δεν προκαλεί απορίες γιατί, ενώ η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι ένα σχετικώς πρόσφατο φαινόμενο, η διείσδυση στην Ευρώπη είχε ξεκινήσει νωρίτερα και συγκεκριμένως λιγότερο από τρεις δεκαετίες μετά την ίδρυσή της στην Αίγυπτο το 1928 από τον Χασάν Αλ Μπάνα. Όπως είναι γνωστό, η Μ.Α. διαμόρφωσε με τις ριζοσπαστικές απόψεις της τον ιδεολογικό προσανατολισμό ολόκληρων γενεών ισλαμιστών στη Μέση Ανατολή, αν και για αρκετά μεγάλο διάστημα είχε απωλέσει μεγάλο μέρος της ισχύος της λόγω των απηνών διώξεών της σε πολλές χώρες της περιοχής. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί το εξής παράδοξο: το κέντρο βάρους και η ισχύς της μεταφέρθηκαν σταδιακά από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη, η οποία τελικώς ανεδείχθη σε «εκτροφείο» στελεχών και σε χώρο επωάσεως της ισλαμικής σκέψεως και της πολιτικής της μεθοδολογίας.






«Πύλη εισόδου» η Γερμανία


Η διαδικασία διεισδύσεως στην Ευρώπη ξεκίνησε από τη Γερμανία, για να μεταδοθεί αργότερα και σε άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Αυτό έγινε λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1950, με την άφιξη μουσουλμάνων μεταναστών στη Γερμανία, λόγω της λειψανδρίας που παρατηρήθηκε δέκα περίπου χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέλη της Μ.Α. και άτομα φιλικώς διακείμενα προς αυτή άρχισαν να μετακινούνται στην Ευρώπη και να αναπτύσσουν αργά αλλά σταθερά ένα ευρύ και καλώς οργανωμένο δίκτυο τζαμιών, φιλανθρωπικών συλλόγων, καθώς και ισλαμικών οργανώσεων. Η διαφορά αυτού του δικτύου της Μ.Α. με τις άλλες οργανώσεις της ευρύτερης μουσουλμανικής κοινότητας στην Ευρώπη ήταν ότι, σε αντίθεση με τις οργανώσεις της τελευταίας, δεν ήταν απλώς η βοήθεια προς τους μουσουλμάνους, αλλά, όπως το έθεσε η Chicago Tribune (19/9/2004) «η εξάπλωση του ισλαμικού νόμου σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ».



Η επόμενη είσοδος μουσουλμάνων στη Γερμανία έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 από πρόσφυγες που προέρχονταν από τον Λίβανο, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Σε αυτούς προστέθηκαν τη δεκαετία του 1990 μετανάστες από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κόσοβο και άλλες περιοχές της διαλυθείσης Γιουγκοσλαβίας. Το τρίτο κύμα ήταν από μουσουλμάνους που πήγαν στη Γερμανία για σπουδές στα πανεπιστήμια της χώρας. Οι τελευταίοι –αρκετοί από τους οποίους παρέμειναν στη Γερμανία μετά το πέρας των σπουδών τους– ήταν οι πλέον δραστήριοι στην ίδρυση ισλαμικών κέντρων και οργανώσεων σε ολόκληρη τη χώρα, θέτοντας έτσι τα θεμέλια μεγάλου μέρους αυτού που σήμερα αποτελεί την «υποδομή» των μουσουλμάνων της Γερμανίας.
Σαράντα και πλέον χρόνια συστηματικής καλλιέργειας και διδασκαλίας των μουσουλμάνων της Ευρώπης εκ μέρους της Μ.Α. απέδωσαν σημαντικούς καρπούς. Οι μετανάστες πρόσφυγες που πήγαν στη Γερμανία πριν από σαράντα χρόνια και οι απόγονοί τους σήμερα ηγούνται οργανώσεων που εκπροσωπούν τις τοπικές μουσουλμανικές κοινότητες στις επαφές τους με την πολιτική εξουσία. Επί πλέον, με την άφθονη χρηματοδότηση κυρίως της Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών του Κόλπου, έχουν δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό δίκτυο οργανώσεων με κεντρική δομή, το οποίο εκτείνεται σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη.



Οι οργανώσεις αυτές εμφανίζονται ψευδώς ως εκπρόσωποι της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων, αν και εμφορούνται από τις ριζοσπαστικές απόψεις της Μ.Α. και έχουν διαπιστωμένες σχέσεις και επαφές με τρομοκρατικές οργανώσεις. Με τη μετριοπαθή ρητορική τους, πάντως, και την καλή γνώση της γλώσσας του τόπου διαμονής (γερμανικής, ολλανδικής, γαλλικής κ.λπ.) επέτυχαν να κερδίσουν την αποδοχή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου να συνομιλούν με τις ηγεσίες αυτών των οργανώσεων για θέματα που αφορούν στους μουσουλμάνους ή –όπερ συμβαίνει κατά κόρον εδώ– όταν επιζητούν την ψήφο της διογκούμενης μουσουλμανικής κοινότητας.




Κηρύσσουν το μίσος

Όταν, όμως, οι ίδιοι οι εκπρόσωποί τους έρχονται σε επαφή με μουσουλμάνους και τους μιλούν είτε αραβικά είτε τουρκικά, τα προσωπεία πέφτουν και ο ριζοσπαστισμός τους βγαίνει ελεύθερα στην επιφάνεια. Έτσι, ενώ οι εκπρόσωποί τους ομιλούν στην τηλεόραση για διαθρησκευτικό διάλογο και ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, οι ίδιοι στα κηρύγματά τους στα τζαμιά κηρύσσουν το μίσος και προειδοποιούν τους πιστούς για τα κακά και τη διαφθορά της δυτικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα είναι οι Ευρωπαίοι, στην έντονη επιθυμία τους να ανοίξουν διάλογο με τη μη προνομιούχο κατηγορία μουσουλμάνων πολιτών, να παραβλέπουν αυτή τη διγλωσσία, στην οποία αναφερθήκαμε επισταμένως σε προηγούμενα άρθρα των «Επικαίρων» (βλ. τεύχος 199, την τακτική της εξαπατήσεως του αλλόθρησκου αντιπάλου και του επιτρεπόμενου από τη θρησκεία τους ψέματος, «Taqiyya»).


Στο μείζον θέμα της ενσωματώσεώς τους στις κοινωνίες των χωρών υποδοχής ενδεικτική ήταν μια έρευνα που έγινε το 2007 στη Γερμανία με σκοπό να διαπιστωθεί η άποψη των μουσουλμάνων μεταναστών σχετικά με τη Δημοκρατία, τις δυτικές αξίες, την υπακοή στους νόμους και τη θρησκευτικοπολιτική βία. Τα αποτελέσματα της έρευνας έκρουσαν πραγματικά τον κώδωνα του κινδύνου για τη γερμανική πολιτική ηγεσία.



Η έρευνα απέδειξε εκτεταμένη υποστήριξη για το Ισλάμ και περιφρόνηση των μουσουλμάνων μεταναστών για τους χριστιανούς και τη δυτική κοινωνία. Το 26% των ερωτηθέντων συμφώνησε απολύτως με την άποψη ότι μόνο το Ισλάμ είναι ικανό να δώσει λύσεις στα προβλήματα της εποχής, ενώ άλλο ένα 19% ήταν μάλλον σύμφωνο, όπερ σημαίνει ότι το ήμισυ σχεδόν του μουσουλμανικού πληθυσμού της Γερμανίας ήταν της γνώμης ότι το Ισλάμ ήταν τουλάχιστον ανοιχτό στην ιδέα ότι αυτό έπρεπε να έχει πολιτικό ρόλο στη χώρα. Το θέμα της σεξουαλικότητας ήταν η περιοχή με τις ισχυρότερες αρνητικές αντιδράσεις για τις δυτικές αξίες, με το ήμισυ σχεδόν των μουσουλμάνων να δέχεται απόλυτα ότι «τα σεξουαλικά ήθη στις δυτικές κοινωνίες είναι τελείως διεφθαρμένα» και το σύνολο των γενικώς συμμεριζομένων αυτή την άποψη να ανέρχεται στο 71%.
Μεταξύ των Τούρκων μεταναστών, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού της Γερμανίας, το 71,9% των γονέων θεωρεί ότι η γερμανική κοινωνία είναι απειλή για τη θρησκευτική και πολιτιστική ανάπτυξη των παιδιών τους. Ιδιαίτερα ανησυχητική ήταν η απάντηση των μουσουλμάνων σε ερωτήματα σχετικά με τη βία. Στο ερώτημα εάν η απειλή που θέτει η Δύση για το Ισλάμ νομιμοποιεί τους μουσουλμάνους να υπερασπίσουν τον εαυτό τους με βίαια μέσα η απάντηση του 17,9% των μουσουλμάνων ήταν απολύτως θετική, ενώ άλλο ένα 20,4% μάλλον συμφωνούσε με την άποψη αυτή. Ένα ακόμη ερώτημα σχετικά με την καταδίκη ή μη των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας έδειξε ότι το 8,7% των μουσουλμάνων συμφωνούσε ή μάλλον δεν είχε αντιρρήσεις γι’ αυτές τις μορφές επιθέσεων.



Ένταξη και ενσωμάτωση

Το θέμα της εντάξεως και ενσωματώσεως των μουσουλμάνων στην κοινωνία της Γερμανίας –μιας χώρας που λόγω του εκεί μεγάλου αριθμού μουσουλμάνων αποτελεί βαρόμετρο για όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης– είχε περάσει επί δεκαετίες απαρατήρητο από την πολιτική της ηγεσία, μέχρι που το πρόβλημα προσέλαβε διαστάσεις που το καθιστούν πλέον άλυτο, έπειτα από δεκαετίες διαλόγων με τους μουσουλμάνους που χαρακτηρίσθηκαν από τη διγλωσσία που αναφέραμε. Είναι ενδεικτική η δημόσια δήλωση της Άνγκελα Μέρκελ τον Οκτώβριο του 2010 ότι «η πολυπολιτισμική προσέγγιση απέτυχε απόλυτα».
Ένα άλλο πρόβλημα που προέκυψε από την παραπάνω κοντόφθαλμη πολιτική των Γερμανών είναι ο τεράστιος αριθμός ισλαμικών τεμενών, πολιτιστικών κέντρων και οργανώσεων, που αποτελεί πλέον πρόβλημα η ίδια τους η λεπτομερής καταγραφή –όπως και οι μεταξύ τους διασυνδέσεις– στον περιορισμένο χώρο του περιοδικού. Γενικώς, πάντως, στη Γερμανία υπάρχουν πέντε μεγάλες οργανώσεις-«ομπρέλα» διαφόρων ισλαμικών ομάδων: α) η κατευθυνόμενη από το τουρκικό κράτος DITIB [Σ.Σ.: εκτενής αναφορά σ’ αυτή γίνεται στα δύο βιβλία του συντάκτη για τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες], β) η Ομοσπονδία Αλεβιτικών Κοινοτήτων Γερμανίας (γνωστή με τα αρχικά της στα γερμανικά «ΑΑBF»), γ) το Ισλαμικό Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (IRD), δ) η Ένωση Ισλαμικών Πολιτιστικών Κέντρων (VIKZ) και ε) το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσουλμάνων της Γερμανίας (ZMD).


Το IRD κυριαρχείται από τη μεγαλύτερη οργάνωση-μέλος που είναι η (τουρκική) Ισλαμική Κοινότητα Milli Gorus (Εθνικό Όραμα) ή IGMG από τα αρχικά της στη γερμανική γλώσσα, η οποία αναφέρεται να έχει τριάντα χιλιάδες ενεργά μέλη και περίπου εκατό χιλιάδες συμπαθούντες. Το 2009, η συμμετοχή της στη διάσκεψη του Γερμανικού Ισλάμ ακυρώθηκε από τις Αρχές, λόγω διώξεως ηγετικών στελεχών της για εγκληματικές πράξεις.
Το VIKZ, που ενσωματώνει τα περίφημα πολιτιστικά κέντρα των μουσουλμάνων, έχει επίσης κατηγορηθεί επανειλημμένως για προώθηση του Ισλαμισμού και της αντιδημοκρατικής ιδεολογίας. Στα σχολεία της ενώσεως των ισλαμικών κέντρων οι Αρχές έχουν αναφέρει τον ξυλοδαρμό πολλών μαθητών και την προπαγάνδα για το Τζιχάντ, με αρκετές εγκαταστάσεις τους να έχουν χρησιμοποιηθεί παρανόμως ως εσωτερικά θρησκευτικά σχολεία και να έχουν κλείσει κατόπιν παρεμβάσεως των Αρχών. Σημ.: Οι Γερμανοί είχαν, πάντως, μια αρκετά καλή ιδέα περί του τι γίνεται στις ισλαμικές οργανώσεις των μουσουλμάνων με την παραπλανητική συνήθως ονομασία αρκετά χρόνια πριν. Το φθινόπωρο του 2003, ένας δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού ARD, εφοδιασμένος με μια κρυφή κάμερα, κατάφερε να εισέλθει στην Ακαδημία του Βασιλέα Φαχντ στη Βόννη και κατέγραψε αυτά που διδάσκονται τα παιδιά των μουσουλμάνων που πάνε εκεί, μεταξύ των οποίων και έναν δάσκαλο να κηρύττει το Τζιχάντ εναντίον των απίστων.



Το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσουλμάνων της Γερμανίας (ZMD) αποτελεί μια πλατφόρμα αρκετών σημαντικών ισλαμικών οργανώσεων στη χώρα, με πλέον σημαντικές μεταξύ αυτών την Ισλαμική Κοινότητα Γερμανίας (IGD) και το Ισλαμικό Κέντρο του Αμβούργου (ΙZH). Σημειώνεται ότι η IGD αποτελεί τον κύριο φορέα αντιπροσωπεύσεως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γερμανία.



Το 2007, το VIKZ, η DITIB, το ZMD και το IRD ίδρυσαν από κοινού το Συντονιστικό Συμβούλιο Μουσουλμάνων της Γερμανίας (ΚΡΜ), το οποίο ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την πλειοψηφία των σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων που ζουν στη Γερμανία και αποβλέπει να καταστεί το κεντρικό σημείο επαφής μεταξύ αυτών και του γερμανικού κράτους. Αυτό που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε στη Γερμανία το 2005, η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων που ζουν στη χώρα δεν έχει καν ακούσει για το KPM, με μόλις το 10% από αυτούς να έχει ακούσει κάτι γι’ αυτό και με το 60% (αυτού του 10%) να μην αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύεται καθόλου από την τελευταία και μεγαλύτερη ισλαμική οργάνωση-«ομπρέλα».



Ένα άλλο θέμα που είχε παραμεληθεί τελείως ήταν η ενασχόληση με τους Γερμανούς που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ, το οποίο μόλις πρόσφατα άρχισε να απασχολεί τις Αρχές, λόγω των γνωστών νωπών περιστατικών συμμετοχής Γερμανών προσήλυτων σε τρομοκρατικές επιχειρήσεις, εκστρατείες των τζιχαντιστών κ.λπ. Αποτέλεσμα αυτής της καταστάσεως είναι να μην είναι δυνατόν να προσδιορισθεί επακριβώς ο αριθμός τους, για τον οποίο υπάρχουν μόνο εκτιμήσεις, οι οποίες τους υπολογίζουν μεταξύ σαράντα χιλιάδων και εκατό χιλιάδων συνολικώς. Επίσης, υπάρχει σημαντική έλλειψη μελετών και γενικώς ερευνών και βιβλιογραφίας στη Γερμανία σχετικά με τον Σαλαφισμό, η οποία οδηγεί σε προφανή έλλειψη κατανοήσεως του φαινομένου του δυσανάλογου αριθμού συμμετοχής Γερμανών σε επιχειρήσεις της Αλ Κάιντα και των θυγατρικών και επηρεαζόμενων από αυτή οργανώσεων.



Διακριτή θέση σε ολόκληρη την Ευρώπη με τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας
Μετά την παγίωση του ισλαμικού κινήματος στη Γερμανία, η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι συνδεμένες με αυτή οργανώσεις επεξέτειναν τη δράση τους και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με τη βοήθεια της γενναίας οικονομικής υποστηρίξεως της Σαουδικής Αραβίας, τη μεθοδική οργάνωση και τον σχεδιασμό και την αφέλεια της ευρωπαϊκής ελίτ, με αποτέλεσμα μέσα σε σύντομο σχετικά χρόνο να κατέχουν διακριτή πλέον θέση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η εξτρεμιστική Ένωση Ισλαμικών Οργανώσεων Γαλλίας (Union des Organizations Islamiques de France) έχει αποκτήσει κυρίαρχη παρουσία στο κυβερνητικό Ισλαμικό Συμβούλιο. Στην Ιταλία συνέβη το ίδιο, με την ακραία Ένωση των Κοινοτήτων και Ισλαμικών Οργανώσεων Ιταλίας (Unione delle Communita ed Organizzazioni Islamiche in Italia) να έχει καταστεί ο κεντρικός συνομιλητής με το κράτος σε θέματα που αφορούν σε μουσουλμάνους, ενώ ανάλογα φαινόμενα έχουν σημειωθεί σε Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο και στις σκανδιναβικές χώρες.

Αυτή η βαθμιαία και συντονισμένη διαδικασία αναδείξεως ηγεσίας των μουσουλμάνων στα θεσμικά πλαίσια της Ευρώπης πήγε ένα ακόμη βήμα πιο πέρα εν όψει των προσπαθειών για την τελική ολοκλήρωση της ΕΕ, δημιουργώντας τις αντίστοιχες με την ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ένωση οργανώσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, για παράδειγμα, η Μ.Α. δημιούργησε μια σειρά πανευρωπαϊκών οργανώσεων, όπως η Ομοσπονδία Ισλαμικών Οργανώσεων Ευρώπης, στην οποία συνέρχονται οι εκπρόσωποι των εθνικών οργανώσεων-«ομπρέλα» και αποφασίζουν για τη μελλοντική τους δράση.


Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Μ.Α. συνέβη τον Ιούνιο του 1996. Την περίοδο αυτή, οι οργανώσεις νεολαίας των μουσουλμάνων από Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία ένωσαν τις δυνάμεις τους με τη μέχρι τότε Παγκόσμια Συνέλευση Νέων Μουσουλμάνων (World Assembly of Muslim Youth) και ίδρυσαν μία, την ευρωπαϊκή ισλαμική οργάνωση νεολαίας με το όνομα Φόρουμ Ευρωπαίων Νέων Μουσουλμάνων και Φοιτητικών Οργανώσεων (Forum of European Muslim Youth and Student Organizations – FEMYSO) το οποίο έχει έδρα στην πρωτεύουσα της Ευρώπης (Βρυξέλλες). Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του FEMYSO, η οργάνωση αυτή είναι ένα δίκτυο από σαράντα δύο εθνικές και διεθνείς οργανώσεις που ενώνει νέους από πάνω από είκοσι έξι διαφορετικές χώρες. Το 2003, ανακοίνωση του FEMYSO ανέφερε ότι μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια «κατέστη η de facto φωνή των νέων μουσουλμάνων της Ευρώπης. Επίσης, ανέπτυξε χρήσιμες διασυνδέσεις με το Ευρωκοινοβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρώπης, τα Ηνωμένα Έθνη, το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Νεολαίας και πολυάριθμες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο».





Χρηματοδότηση και μεθοδικότητα

Αυτή η συνοπτικά περιγραφόμενη ανωτέρω μεγάλη άνοδος της παρουσίας και ισχύος των ισλαμικών οργανώσεων στην Ευρώπη, εκτός από την άφθονη χρηματοδότηση από πηγές που αναφέραμε και τη συστηματική και μεθοδική εργασία δεκαετιών, δεν θα ήταν, φυσικά, δυνατή εάν οι πολιτικές ηγεσίες της Δύσεως ήταν τουλάχιστον πιο προσεκτικές και πιο καταρτισμένες σε θέματα εθνικής ασφαλείας, εάν δεν έδιναν μεγαλύτερη σημασία στην «αθώα» ρητορική των ισλαμιστών από αυτή που έδιναν στις επιφυλάξεις των Αρχών πληροφοριών και ασφαλείας και, κυρίως, αν ερευνούσαν τα κίνητρα αυτών που ιδρύουν και χρηματοδοτούν τέτοιες ισλαμικές οργανώσεις.
Γιατί, πέραν τούτων, το ότι οι Ευρωπαίοι επέδειξαν τέτοια ανοχή απέναντι στους ισλαμιστές και στις οργανώσεις τους είναι ένα θέμα στο οποίο έδωσε μια απάντηση ο Γερμανός καθηγητής συριακής καταγωγής Μπασάμ Τίμπι, εμπειρογνώμων σε θέματα του Ισλάμ στην Ευρώπη: Οι Ευρωπαίοι και ιδιαίτερα οι Γερμανοί, αναφέρει, φοβούνται την κατηγορία του ρατσισμού. Οι ριζοσπάστες ισλαμιστές με το αθώο κάλυμμα της προβιάς έχουν μάθει πώς να σιγάσουν οποιονδήποτε σχεδόν με την κατηγορία της ξενοφοβίας. Η όποια κατηγορία εναντίον μουσουλμάνων ή οργανώσεων συνδεδεμένων με τη Μ.Α. αντιμετωπίζεται αμέσως με κατακραυγές και κατηγορίες περί ρατσισμού και εχθρότητας απέναντι στους μουσουλμάνους, ενώ αρκετοί δημοσιογράφοι που αψηφούν τις απειλές τους και δημοσιοποιούν στοιχεία για την πραγματική δράση και τους σκοπούς τους αντιμετωπίζουν συχνά πλήθος αβάσιμων αλλά σημαντικού νομικού κόστους αγωγές…









Οι βάσεις και οι υποδομές του Ισλάμ στην Ελλάδα 




Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εκτίμηση μιας απειλής, δυνητικής ή πραγματικής, είναι συνάρτηση της γνώσεως του μεγέθους της. Σε σχέση με το Ισλάμ στην Ελλάδα, η περιγραφή της εδώ παρουσίας του, μέσω των οργανώσεων και των τζαμιών του, είχε δοθεί σε άρθρο-προπομπό της σειράς «Φάκελος Ισλαμισμός» και συγκεκριμένως στο 188ο τεύχος των «Επικαίρων» (23-29/5/2013). Σκοπός του εν λόγω δημοσιεύματος ήταν να δοθεί μια πρώτη σαφής διάσταση της συγκεκριμένης παρουσίας του Ισλάμ στην Ελλάδα, η οποία, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία [Σ.Σ.: η περιγραφή αντίστοιχων καταστάσεων σε άλλες χώρες, που αποτέλεσαν το αντικείμενο σειράς άρθρων αυτού του Φακέλου], θα παρείχε τη δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων ως προς το θέμα της υπάρξεως ή μη απειλής από απόψεως εθνικής ασφαλείας.
Στο τεύχος αυτό είχε γίνει μια πρώτη παρουσίαση του αριθμού των τζαμιών και των θρησκευτικών, πολιτιστικών ή άλλων οργανώσεων των Μουσουλμάνων (λαθρο)μεταναστών, καθώς και η συνεχής τάση και ο ταχύτατος ρυθμός αυξήσεώς τους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η επισήμανση της τάσεως –και στην περίπτωση αυτή– έχει ιδιαίτερη σημασία. Το 1998, για παράδειγμα, είχαμε 18 αυτοσχέδια τζαμιά –ή «άτυπους χώρους προσευχής», όπως τους αναφέρουν οι αρμόδιες υπηρεσίες– σε ολόκληρη την Αττική. Έξι χρόνια αργότερα, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο αριθμός αυτός είχε τριπλασιαστεί! Και δεκαπέντε χρόνια μετά το 1998, όταν υπήρχαν μόνο 18 τζαμιά, ο αριθμός τους έφτασε ήδη τα 115-120 ή περίπου εκεί [Σ.Σ.: ο ακριβής προσδιορισμός του αριθμού τους δεν είναι ευχερής, διότι άλλα από αυτά να κλείνουν και άλλα να κλείνουν και  ανοίγουν εκ νέου αλλού κ.λπ.].
Στο προαναφερθέν άρθρο, είχαμε αναφέρει ονομαστικώς 30 αυτοσχέδια τζαμιά και 26 μουσουλμανικές οργανώσεις και συλλόγους, με τη δέσμευση να επανέλθουμε με περισσότερα στοιχεία. Τον κατάλογο αυτό συμπληρώνουμε σήμερα περιλαμβάνοντας σε αυτόν, εκτός από τα αραβικά τζαμιά, τα αντίστοιχα των νομίμων και μη μεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Ινδία στην περιοχή της Αθήνας, καθώς και άλλα τζαμιά σε διάφορες επαρχίες της Ελλάδας.




Ο κατάλογος των τζαμιών


Τον συμπληρωμένο αυτόν κατάλογο τζαμιών παραθέτουμε παρακάτω, με ορισμένες σύντομες διευκρινίσεις και στοιχεία, όπου αυτό είναι δυνατόν.
1. Al Saleheen, Σοφοκλέους 196, Καλλιθέα.
2. Αl Salam, Γ. Παπανδρέου 87, Ζωγράφου.
3. Αl Bet Al Taqwa, Μπουμπουλίνας 4-6, Αθήνα (κατά ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες συνδέεται με τη Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας).
4. Al Ιhlaz, Στροφάδων 5, Κυψέλη. Τον Ιούλιο του 2009 μέλη του ίδρυσαν τον Ελληνο-Αραβικό Σύλλογο «Ειλικρίνεια».
5. Αl Farouk, Κωνσταντινουπόλεως 288, Αθήνα. Διατηρεί επαφές με το Ελληνο-Αραβικό Μορφωτικό Κέντρο (Μοσχάτο).
6. Αl Gorabaa, Λ. Ιωνίας και Κλυμένης 2, Αθήνα.
7. Al Salam, Γαλαξία 9, Ν. Κόσμος.
8. Al Noοr, Αλμυρίδος 10, Πειραιάς.
9. Al Ansar, Σόλωνος 39, Καλλιθέα.
10. Al Sahaba, Ξηρομέρου 32, Αμπελόκηποι.
11. ΚΕΒΑΑ, Σκαλιστήρη 8, Κ. Πατήσια.
12. Τaqwa, Σαλαμίνος 80, Μεταξουργείο.
13. Αmal Filla, Μενάνδρου 23, Αθήνα.
14. Salahadin Ayubi, Κ. Παλαμά 55, Δάφνη. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται ο «Επιμορφωτικός Σύλλογος Ιρακινών Μεταναστών Ελλάδας»
15. Τζαμί άγνωστης ονομασίας στην οδό Μηλιαράκη και Κουρμούλη 55. Αθήνα.
16. Ομοίως, τζαμί στην οδό Ριζάρη 88, Μαραθώνας. Σουνίτες.
17. Τζαμί στον Σύλλογο Αιγυπτίων Παγκρατίου, Παυσανίου 18-20, Παγκράτι.
18. Αl Andalus, Φίλωνος 97-99, Πειραιάς.
19. Al Rahman, Παλαιολόγου 63-65, Αθήνα. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και ο Ελληνο-Αιγυπτιακός Σύλλογος «Πτολεμαίος».
20. ΙΜΑΝ, Φιλαδελφείας 24, Π. Κολιάτσου.
21. Τζαμί εντός του Ελληνο-Αραβικού Μορφωτικού Κέντρου, σε ιδιόκτητο κτήριο στην Πειραιώς και Κύπρου 2, στο Μοσχάτο, χωρητικότητος 3.000 ατόμων περίπου, πολλαπλάσιας δηλαδή χωρητικότητος από το σχεδιαζόμενο τέμενος του Βοτανικού. Η ιδιαίτερη επιμονή για την κατασκευή του τελευταίου επιδιώκεται προφανώς για καθαρά συμβολικούς λόγους (η Ελλάδα, κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, είναι η μόνη χώρα χωρίς επίσημο ισλαμικό τέμενος). Το συγκεκριμένο Κέντρο λειτουργεί νόμιμα από το 2001, μετεγκατεστάθη –το 2007– από τους Αμπελοκήπους σε αυτόνομο κτήριο στο Μοσχάτο, το οποίο αγοράσθηκε και τροποποιήθηκε αναλόγως από Σαουδάραβα επιχειρηματία έναντι 2,5 εκατ. ευρώ. Το Κέντρο χαρακτηρίζεται από μια ανεξήγητη αυτοαπομόνωση και μυστικότητα, μην επιτρέποντας σε κανέναν (κυρίως Έλληνα) την είσοδο πλην των μελών και πιστών του και αποφεύγει κάθε επαφή με τα ΜΜΕ.
22. Τζαμί Αl Jabar (Μπανγκλαντές), ιδρύθηκε τον Μάιο του 1996, με καταχωρημένη στην Εφορία (ΑΦΜ 999045940) δραστηριότητα «Διοικητικές, Ψυχαγωγικές, Πολιτιστικές και Θρησκευτικές Υπηρεσίες». Στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτήριο στην Αθήνα (Αισχύλου 37), το οποίο αναφέρεται ότι αγοράσθηκε προ τριετίας, έναντι 550.000 ευρώ. Από το ποσό αυτό, μέρος εκ 400.000 ευρώ είχε συγκεντρωθεί με εράνους μεταξύ των μελών του, ενώ για το υπόλοιπο των 150.000 ευρώ είχαν προσφύγει πέρυσι στη Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας του γνωστού Ν. Ελγαντούρ.
23. Bait Ul Maamoor, Φυλασίων 40, Κ. Πετράλωνα. Πρόκειται για τζαμί μεταναστών από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές, που είναι σε κτήριο 185 τ.μ. (πρώτος όροφος το Τζαμί, δεύτερος ξενώνας και λουτρά). Το τζαμί ακολουθεί το δόγμα του κινήματος Ταμπλίγι (Tablighi Jamaat), το οποίο ιδρύθηκε το 1927 στο Δελχί και είναι γνωστό για την έντονη προσηλυτιστική του δράση. Σημ.: Κατά τον καθηγητή Κ. Γώγο, η λέξη «tabligh» σημαίνει «κήρυγμα – προπαγάνδα», παραπέμποντας ευθέως στην έννοια της ντάουα, για την οποία έγινε λόγος στα προηγούμενα άρθρα του Φακέλου Ισλάμ.
24. Τζαμί Minhaj Ul Quran, Καποδιστρίου 18, Νίκαια. Ιδρύθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1998 ως Σωματείο Πακιστανών. Ανήκει στη ΜΚΟ Minhaz Ul Quran International, με παρουσία σε εκατό χώρες. Σκοπός της οργανώσεως στη Δύση είναι η αρμονία μεταξύ κοινωνιών με διαφορετική κουλτούρα και θρήσκευμα, η διάδοση του μηνύματος της ανεκτικότητας, ο αμοιβαίος σεβασμός και τα πλεονεκτήματα της ενσωματώσεως στις διάφορες κοινωνίες. Είναι η πρώτη οργάνωση που ξεκίνησε τον διαθρησκευτικό διάλογο.
25. Al Umah, πακιστανικό τζαμί, Σόλωνος 20, Αγ. Ανάργυροι. Ιδρύθηκε στις 3 Μαΐου 2004, με μέλη του λιγότερους από πενήντα μετανάστες από Πακιστάν και Μπανγκλαντές.
26. Masjid Mohamediya [Σ.Σ.: με τον όρο «Μαστζίντ», οι μουσουλμάνοι περιγράφουν τα μικρά τζαμιά, χωρίς μιναρέ], Τριάδος 25, Μενίδι. Είναι επίσης έδρα Σωματείου με την επωνυμία «Πακιστανική Κοινότητα Μενιδίου».
27. Ο χώρος, στην οδό Λασκαράτου 8, Περιστέρι, αναφέρεται απλώς ως «Jafaria». Το πλήρες όνομα είναι «Tehrik-e Jafaria Pakistan» (ΤJP), που σημαίνει Κίνημα Σιιτών Πακιστάν, πακιστανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1979 στο Πακιστάν με το όνομα Tehrik-e Nafaz-e Fiqah-e Islami, ως πολιτικό κόμμα, ως απάντηση της επιβολής του Ισλαμικού νόμου στη χώρα και των διακρίσεων εις βάρος των Σιιτών. Πρόκειται για σιιτική οργάνωση προσκείμενη στο Ιράν, η οποία ετέθη δύο φορές εκτός νόμου στο Πακιστάν από το καθεστώς Περβέζ Μουσάραφ (Οκτώβριος 2001 και Ιανουάριος 2002). Το 2011 (Νοέμβριος) ετέθη για τρίτη φορά εκτός νόμου, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ποτέ η προσφυγή του στη βία εις βάρος άλλων δογμάτων. Ο χώρος λειτουργεί νόμιμα με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών από το 1999. Συγκεντρώνει περί τα 600 άτομα από το Πακιστάν και διατηρεί επαφές με τον χώρο προσευχής στην οδό Δήμητρος 1, στον Πειραιά.
28. Faizan-e Madeena, Μακρυγιάννη 15, στον Ρέντη, με ιδρυτές και μέλη μετανάστες από το Πακιστάν. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και το Σωματείο «Faizan-e Madeena – Ισλαμιστές με Ειρήνη για Όλον τον Κόσμο».
29. Faizan-Medina, Σοφοκλέους 38, Αθήνα. Ιδρύθηκε από Πακιστανούς στις 30 Μαΐου 2003, έχει περί τους 30-50 οπαδούς και ακολουθεί το δόγμα Dawat-e Islami. Η Dawat-e Islami ιδρύθηκε  στην Μπαμπούλ Μαντίνα του Καράτσι το 1981 από τον Muhammad Ilyas Attar Qadri. Πρόκειται για οργάνωση για διάδοση του Κορανίου και της Σούννα, με κεντρικό σύνθημα «Πρέπει να παλέψω για να αναμορφώσω τον εαυτό μου και ολόκληρο τον κόσμο». Το 2011 η οργάνωση υποστήριξε ανοιχτά την δολοφονία του Πακιστανού πολιτικού Salmaan Taseer από μέλος της οργανώσεως λόγω διαφωνίας στο θέμα του νόμου περί βλασφημίας, με αποτέλεσμα να τεθεί έκτοτε σε καθεστώς επιτηρήσεως από την κυβέρνηση. Ο ηγέτης του κινήματος Faizal Haji Qadri επισκέφθηκε την Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2010.
30. Ένας ακόμη άτυπος χώρος προσευχής Πακιστανών με το ίδιο ως άνω όνομα, υπάρχει και στη Ν. Ζωή Ασπροπύργου, Θέση Παλαιό Πεύκο, και ακολουθεί και αυτό το ίδιο δόγμα.
31. Πολιτιστικός Σύλλογος Minhaz Ul Quran (και χώρος προσευχής) υπάρχει επίσης και στη Ν. Μάκρη, Μαραθώνος 31. Για το δόγμα τους βλ. παραπάνω.
32. Fatma Tuzahara, Λεωφόρος Κάτω Σουλίου 1, Μαραθώνας. Πακιστανικός χώρος προσευχής που ακολουθεί το προαναφερθέν δόγμα Ταμπλίγι.
33. Masjid Bilal, ομοίως ως άνω, με έδρα στην οδό Μαραθώνος 456, Μαραθώνας. Ακολουθεί δόγμα του Μinhaz ul Quran.
34. Masjid Maki, Κουταλιέρη 4, Ελευσίνα, πακιστανικός χώρος προσευχής (Μinhaz Ul Quran).
35. Al Mustafa, πακιστανικός χώρος προσευχής, με έδρα στην οδό Μπουμπουλίνας, Ασπρόπυργος. Ακολουθεί το δόγμα Sultan Bahu Trust.
36. Anwar Madina, πακιστανικός χώρος προσευχής, Θηβών 20, Μέγαρα. Δόγμα Μehria Nasiriya.
37. Morsid Omar, ιδρύθηκε το 2000, με έδρα στην οδό Στ. Βυζαντίου, Κ. Πατήσια. Μέλη του περί τα 40 άτομα από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές. Ακολουθεί το δόγμα Ταμπλίγι και έχει σχέσεις με όλα τα τζαμιά του ίδιου δόγματος. Στο εξωτερικό αναφέρεται ότι έχει σχέσεις με την H.B.-Karachi, Pakistan.
38. Masjid Al Rahman, ιδρύθηκε το 2001, με έδρα την οδό Αριστοφάνους 14, Αθήνα. Μέλη του περί τα 30 άτομα από το Μπανγκλαντές. Ανεξακρίβωτη σχέση του με τον Σύλλογο «Φιλότητα». Δόγμα Ταμπλίγι.
39. Χώρος Ibrahim, Αριστοτέλους 124 και Ρίζου 7, Αθήνα. Μέλη του μετανάστες από το Μπανγκλαντές. Ακολουθούν δόγμα Ταμπλίγι.
40. Αl Malik, τζαμί στην οδό Αριστομένους 54, Αθήνα, μέλη του μετανάστες από το Μπανγκλαντές, δόγμα Ταμπλίγι.
41. Μοsque (τζαμί) Ameer Hamza, ιδρύθηκε τον Μάιο του 2006, με έδρα στην οδό Φυλής 9, Αθήνα. Συγκεντρώνει περί τα 50 άτομα από το Μπανγκλαντές. Δόγμα Ταμπλίγι, σχέσεις με όλα τα τζαμιά ίδιου δόγματος.
42. Τζαμί στην οδό Τιμοσθένους 6, στον Κολωνό, ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές και ακολουθεί δόγμα Ταμπλίγι.
43. Madani, άτυπος χώρος προσευχής (αυτοσχέδιο «τζαμί»), ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές και έχει έδρα στην οδό Αριστοφάνους 19, Αθήνα. Ταμπλίγι.
44. Βeit ul Aman, Ποσειδώνος 71, Καλαμάκι, Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.
45. Osman, Λεωφόρος Ιωνίας 132, Αθήνα (διεύθυνση κατοικίας του ιμάμη του), Ταμπλίγι.
46. Dar ul Aman, ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές που αναφέρονται ως Σουνίτες, με έδρα στην οδό Δεληγιώργη 43, Αθήνα.
47. Μasjid Sidique Akbar, Μπανγκλαντές, έδρα Πολυμήτου 15, Αθήνα. Ταμπλίγι.
48. Άτυπος χώρος προσευχής Αl Rahman, ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές, με έδρα στην οδό Αριστοφάνους 14, Αθήνα. Ταμπλίγι.
49. Masjid Bayat al Mukaram, Μπανγκλαντές, έδρα στην οδό Ηλία Ζερβού 22-24 (κατοικία ιμάμη). Ταμπλίγι.
50. Dar Ul Islam, Γερανίου 14, Αθήνα (όπου και κατοικία ιμάμη), Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.
51. Dar Ul Islam, Μoνής Προδρόμου 5, Πλατεία Βικτωρίας, Μπανγκλαντές, από Πακιστανούς που ακολουθούν το δόγμα της κοινότητας Jamaat Islam και ανήκουν στην ευρωπαϊκή οργάνωση-ομπρέλα Islamic Forum Europe. H Jamaat-e-Islamί Pakistan, όπως είναι το πλήρες όνομά της, ιδρύθηκε το 1941 στη Λαχώρη του Πακιστάν από τον Αμπού Αλα Μαουντούντι (Abu Ala Maududi), έναν από τους κορυφαίους διανοητές του σύγχρονου ισλαμιστικού κινήματος. Σκοπός της κοινότητας αυτής είναι η εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους, στο οποίο θα ισχύει ο νόμος της Σαρία. Το περίεργο είναι ότι ενώ η κοινότητα αυτή αντιτίθεται στον καπιταλισμό, σοσιαλισμό και στην αρχή του κοσμικού κράτους, επικρίνει τα σύγχρονα κοινωνικά ήθη και θέλει να επιβάλει τη Σαρία, υποστηρίζει ότι η δημοκρατία είναι αναπόσπαστο τμήμα του ισλαμικού πολιτικού ιδεώδους. Η κοινότητα, αν και χαρακτηρίζεται ως ένα κανονικό συντηρητικό ισλαμικό κόμμα, έχει υποστηρίξει την Αλ Κάιντα και έχει στραφεί εναντίον του Περβέζ Μουσάραφ (τον οποίο στην αρχή υποστήριζε), για τον λόγο ότι ο τελευταίος αποφάσισε να συμμετάσχει στον πόλεμο εναντίον της παγκόσμιας τρομοκρατίας.
52. Masjid Bilal, Κωνσταντινουπόλεως 254-258, Αθήνα, Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.
53. Masjid Al Ghaffar, Μπανγκλαντές, Αλιπέδου 32, Πειραιάς, Ταμπλίγι.
54. Masjid Aksah, Μπανγκλαντές, Αγίας Παρασκευής 106, Κ. Πατήσια, Ταμπλίγι.
55. Χώρος Bangladesh, Λεωφόρος Δημοκρατίας 315, Μενίδι, Ταμπλίγι.
56. Baitur Rahman, Τριπτολέμου 57, Ανθούπολη, Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.
57. Αφγανικός χώρος προσευχής Mhdia, Λευκωσίας 68, Περιστέρι. Δόγμα άγνωστο.
58. Αφγανικός χώρος προσευχής Νoor, Υγείας 11, Αθήνα. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται και ο «Πολιτιστικός και Καλλιτεχνικός Σύλλογος Νoor».
Στους παραπάνω 58 χώρους θα πρέπει να προστεθούν άλλοι 7 που διατηρούν οι Ινδοί στην Ελλάδα, ανεβάζοντας έτσι τον συνολικό αριθμό των άτυπων χώρων προσευχή στους 65.
20130901-011658.jpgΤζαμιά στην επαρχία
Ο αριθμός αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος εάν συνυπολογισθούν και τα τζαμιά της επαρχίας. Γύρω από την Αττική, για παράδειγμα, λειτουργούν άλλα 7 τζαμιά και συγκεκριμένως 2 στη Θήβα (στην οδό Αυλίδος 8 και στην οδό Χρυσορροής στο ΚΤΕΚ Θήβας), 1 στα Οινόφυτα (οδός Κυπρίων Αγωνιστών), 2 στη Χαλκίδα (1 στο Βασιλικό και ένα στην οδό Κώτσου 5), 1 στη Σκάλα Ωρωπού (Φαφούτη 10), 1 στη Λεωφόρο Μαραθώνος 456, ενώ λίγο μακρύτερα, στην Κόρινθο (Δαμασκηνού 4) λειτουργεί ακόμη 1.
Στα τζαμιά αυτά προστίθενται 1 στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, 3 στο Ηράκλειο, 2 στα Χανιά, 3 στα Τρίκαλα, χωρίς να υπολογίζονται τα προϋπάρχοντα τζαμιά σε Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Κω, Αλεξανδρούπολη κ.α. και κυρίως τα 300 περίπου τζαμιά που κατάφεραν να στήσουν οι Τούρκοι για έναν μουσουλμανικό πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα 120.000 άτομα, ήτοι 1 τζαμί ανά 400 περίπου άτομα, όταν στην ίδια την Τουρκία, παρά την αθρόα ανέγερση τζαμιών, η αντίστοιχη αναλογία είναι 1 τζαμί ανά 876 άτομα.
Ο αριθμός των νόμιμων (προϋπαρχόντων) και άτυπων τζαμιών είναι φυσικά ακόμη μεγαλύτερος (μέρος των οποίων αναφέραμε στο άρθρο του προαναφερθέντος τεύχους των «Επικαίρων»), αν ληφθεί υπ’ όψιν ο αριθμός και των διάφορων δήθεν πολιτιστικών συλλόγων, σχεδόν όλοι των οποίων χρησιμοποιούνται ως τζαμιά.




 Δράση στον κυβερνοχώρο


Η τεράστια δραστηριότητα στον κυβερνοχώρο, την οποία αναφέραμε μόνο ενδεικτικώς στο προαναφερθέν τεύχος των «Επικαίρων» (τ. 188), μέσω της οποίας ασκείται μια έντονη εκστρατεία προσηλυτισμού Ελλήνων, είναι μια άλλη διάσταση, που παρά τις συνεχείς αναφορές σε αυτή από τα «Επίκαιρα» συνεχίζεται αμείωτη, με μόνο ενδιαφερόμενο για αυτή την παράνομη δραστηριότητα (ο προσηλυτισμός απαγορεύεται από το Σύνταγμα) την ΕΥΠ – και αυτή μόνο παλαιότερα και χωρίς συγκεκριμένη ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας. Η διανομή και κυκλοφορία βιβλίων για το Ισλάμ παρουσιάζει επίσης μεγάλη άνοδο, με πρωταγωνιστές το κίνημα του Τούρκου Ιμάμη Γκιουλέν και πρόσφατους μιμητές του τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ κ.ά.
Η γενική διαπίστωση είναι ότι λόγω της αδράνειας της κυβερνήσεως όσο και της Εκκλησίας [Σ.Σ.: μόνο πρόσφατα άρχισε να αντιλαμβάνεται την έκταση της θρησκευτικής διεισδύσεως στη χώρα μας], η Ελλάδα έχει καταστεί και αυτή στόχος της συστηματικής επεκτατικής πολιτικής του Ισλάμ στην Ευρώπη και όχι μόνο, παρά το γεγονός ότι μέχρι πριν από λίγα ακόμη χρόνια δεν αποτελούσε εμφανή τουλάχιστον στόχο μιας τέτοιας πολιτικής για πολλούς λόγους, ένας των οποίων ήταν η σημαντική ομοιογένεια του πληθυσμού της, που έφτανε το 98%. Η κάθετη μείωση του ποσοστού αυτού λόγω ελλείψεως πολιτικής στο μεταναστευτικό και η επικράτηση μιας φαιδρής «κουλτούρας», του τύπου «δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες παρά μόνο μετανάστες, διότι οι άνθρωποι δεν είναι λαθραίοι, όπως τα πράγματα» που υιοθέτησε η Αριστερά, διευκόλυναν την είσοδο στην Ελλάδα ενός τεράστιου αριθμού μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, με φυσικό αποτέλεσμα τη σημαντική αποδυνάμωση της ομοιογένειας του πληθυσμού της χώρας.
Ο λόγος για τον οποίο αναφέραμε εδώ έναν πληρέστερο κατάλογο (από αυτόν που είχαμε αναφέρει στο προαναφερθέν τεύχος των «Επικαίρων») των άτυπων χώρων προσευχής (τζαμιά) ήταν αυτός που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου: Ότι η εκτίμηση μιας απειλής γίνεται κατά πρώτον αντιληπτή εάν γίνει εξετασθεί το μέγεθος των στοιχείων που τη συνθέτουν.
Κατά τη μετριοπαθέστερη εκτίμηση, το μέγεθος αυτό είναι πλέον ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί, εκτός από την ενδεχόμενη χρήση του ως βασική υποδομή από όποιον την ελέγχει απέξω ή την εκμετάλλευσή του για κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα, έχουν ήδη επισημανθεί στοιχεία ενός συστήματος κινητοποιήσεώς τους.



Υπενθυμίζουμε τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, στα οποία συμμετείχε σημαντικός αριθμός Πακιστανών και Αφγανών, ορισμένοι των οποίων που συνελήφθησαν ομολόγησαν ότι κάποιοι τους είχαν πληρώσει για να συμμετάσχουν στη καταστροφή του κέντρου της Αθήνας. Ένα δεύτερο γεγονός ήταν οι περίφημες διαδηλώσεις για το σκίσιμο του Κορανίου του 2009 (μετά από καταγγελία από έναν «ευσεβή» μουσουλμάνο που απεδείχθη αργότερα ότι είχε μετάσχει σε σοβαρά αδικήματα, όπως ένοπλη ληστεία κ.λπ.), οι οποίες κατέληξαν σε τεράστιες καταστροφές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας. Τον δε Οκτώβριο του 2010, είχαμε την άνευ αδείας συγκέντρωση χιλιάδων μουσουλμάνων στα Προπύλαια για να εορτάσουν τη λήξη του Ραμαζανιού, μια καθαρή επίδειξη δυνάμεως των μουσουλμάνων με στόχο την ανέγερση του Τεμένους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο προσκληθείς από την Αίγυπτο Ιμάμης Μοχάμεντ Ζακί Μπατάρι, σε ερώτηση κατά τη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα αν έβγαλε έξω τους μουσουλμάνους για επίδειξη δυνάμεως, απάντησε με ανατολίτικη πονηριά: «Εγώ δεν το είδα σαν επίδειξη δύναμης. Το είδα ως μία καλή ευκαιρία για την Ελλάδα να αποδείξει σε όλον τον κόσμο πως σέβεται το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να λατρεύει τον Θεό του όπου και εάν βρίσκεται». Και εκτός από την ευκαιρία αυτή, μας έδωσε και μία σαφέστατη απειλητική προειδοποίηση: «Αν το κράτος δεν λάβει μέτρα για να προστατευθούν οι μουσουλμάνοι, τότε η κατάσταση μπορεί να φτάσει στα άκρα…».



Συμπέρασμα; Όλα τα στοιχεία μιας σημαντικότατης απειλής είναι παρόντα και ορατά, δείγματα για το πού και πώς μπορούν να οδηγήσουν αυτά υπάρχουν, και το μόνο που δεν υπάρχει είναι η πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας στο σύνολό της για απαλλαγή της χώρας από τέτοιους σοβαρούς κινδύνους.