Τους τελευταίους μήνες ολοένα και πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι το καθεστώς του Ερντογκάν στη Τουρκία βρίσκεται -εκ νέου- στο στόχαστρο των ΗΠΑ αλλά και άλλων Δυτικών κρατών καθώς οι κλιμάκωση τόσο της ρητορικής αλλά όσο και των πράξεων της Άγκυρας έρχεται σε αντίθεση με σημαντικότατα συμφέροντα των προαναφερθέντων.
Πρόσφατες εκθέσεις της δεξαμενής σκέψης Hudson Institute αλλά και του George Mason University, υποδεικνύουν ότι οι Δυτικές πρωτεύουσες πρέπει να επιλέξουν σκληρότερη στάση απέναντι στη Τουρκία, ενώ η Προεδρία Τράμπ στις ΗΠΑ, ουσιαστικά θέτει τον Ερντογκάν σε δυσχερή θέση μέσω της ανοικτής αλλά και μαζικής προσφοράς οπλισμού στους Κούρδους της Συρίας.
Από τη δεκαετία του '30 έως και πρόσφατα υπήρχε μια συνδιαλλαγή και άπλετη ανοχή ως προς τις Τουρκικές κινήσεις εις βάρος μιας πλειάδας κρατών και σαφέστατα της Ελλάδα όπως και η ανοχή σε εγκληματικό επίπεδο της κατοχής της Κύπρου. Όμως πλέον η Άγκυρα δείχνει να γίνεται "βάρος" ενόψει μια ευρύτερης και εις βάθος αναδιανομής ρόλων και επιρροών στην περιοχή της Μέση Ανατολής.
Επιπροσθέτως η υποστήριξη της διεθνούς τρομοκρατίας ευθέως και με πληθώρα αποδείξεων από τη Τουρκία σε συνδυασμό με διαφθορά, συνενοχή με εγκληματικά δίκτυα σε επίπεδο διακίνησης μεταναστών, ναρκωτικών αλλά και αρχαιοτήτων όπως και ανθρωπίνων οργάνων, έχει καταστήσει τη χώρα σε ντε φάκτο "Rogue state".
Σε αυτές τις εγκληματικές διαπλοκές υπάρχει και ευθεία ανάμειξη στενών συγγενικών προσώπων του ίδιου του Προέδρου της Τουρκικής "Δημοκρατίας" όπως και επιχειρηματιών-χρηματοδοτών του κόμματος ΑΚΠ.
Επιπλέον οργανώσεις όπως η IHH, αποτελούν το μακρύ χέρι της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής σε συνεταιρισμό με ποικίλα τρομοκρατικά δίκτυα από τη Κεντρική Ευρώπη έως τη Βόρεια Αφρική, δημιουργώντας ούτως μια ευρύτατη γκάμα εχθρών για τη Τουρκία.
Η συνενοχή του Τουρκικού κράτους στη μαζική προώθηση Σουνιτών Μουσουλμάνων στην Ευρώπη προκαλεί τριγμούς σε πολιτικό επίπεδο και βαθύτατη δυσαρέσκεια σχεδόν στο σύνολο των Ευρωπαικών κοινωνιών με μόνες -θλιβερές εξαιρέσεις- τα δίκτυα των ατόμων που κερδοσκοπούν και ωφελούνται από αυτή την μετακίνηση πληθυσμών χρησιμοποιώντας ΜΚΟ ως κάλυψη εξυπηρέτησης ιδιοτελών οικονομικών συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία χάνει ταχύτατα έδαφος ως χώρα που μπορεί ένας πολιτικός, διπλωμάτης η διαμορφωτής γεωστρατηγικής στην Ε.Ε, να εμπιστευτεί.
Οι επιθετικές κινήσεις και οι πολεμικές επιχειρήσεις των Τουρκικών δυνάμεων τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ, συντελούν επιπλέον στην αναξιοπιστία του κράτους αυτού και προς έτερες δυνάμεις , βλέπε Ρωσία, Ιράν, ενώ η υποστήριξη των Ουιγούρων βλάπτει σε στρατηγικό επίπεδο της σχέσεις Άγκυρας-Πεκίνου αλλά και με τα κράτη της Κεντρικής Ασίας.
Δεδομένης της ουσιαστικής απολυταρχοποίησης του πολιτεύματος της Τουρκίας λόγω Ερντογκάν-ΑΚΠ, τα άτομα που προωθούνται τη τωρινή εποχή στο κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας-προς αντικατάσταση των Κεμαλικών- είναι εκείνοι οι οποίοι συνέδραμαν τη διεθνή τρομοκρατία τα τελευταία έτη ενεργώντας πιστά υπό τις εντολές του ΑΚΠ. Ως εκ τούτου όλες οι παραπάνω βαρύτατες σκιές στις σχέσεις Τουρκίας-Δύσης αλλά και άλλων κρατών θα εντείνονται σε ένα σπιράλ πλήρους ανυποληψίας εκ μέρους των δύο πλευρών και έλλειψης συνεργασίας σε τακτικό και κυρίως σε στρατηγικό επίπεδο.
Προσέτι, η διαφαινόμενη επιβολή θανατικής ποινής στη Τουρκία, οι υπερεξουσίες του Ερντογκάν και η πλαισίωση του με ένας πλήθος φανατικών θα διαρρήξει και επισήμως τις σχέσεις του με την Ε.Ε. και την "προοπτική ένταξης" της Άγκυρας στην Ευρώπη. Η πλήρης αλλοτρίωση του κράτους δικαίου σε συνδυασμό με το θρησκευτικό φανατισμό θα μπορούσε να επιφέρει μια κατ'ουσία, εάν και όχι επίσημη αποβολή, της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ δίχως όμως να μπορούν τρίτες δυνάμεις -βλ. Ευρασιατικά τόξα κ.α.- να την αποδεχθούν ως μέλος της.
Σε ότι αφορά τα ΝΑΤΟικά θέματα ήδη η στάση της Άγκυρας έχει διαμορφώσει σημαντικές δυσκολίες για τη βάση του Ιντσιρλίκ αλλά και άλλων διμερών συνεργασιών με ΝΑΤΟικά μέλη που δεν μπορούν να αναπληρωθούν ακόμα και εάν άλλες χώρες (λ.χ. Ελλάδα) προσφέρουν περαιτέρω στρατιωτικές διευκολύνσεις στο ΝΑΤΟ ή και στις ΗΠΑ. Ουσιαστικά ο Ερντογκάν εν πολλοίς εκβιάζει τη Δύση σε ζητήματα πολύ υψηλής στρατιωτικής σημασίας ενώ το "Σκωτσέζικο ντους" σε σχέση με το Ισραήλ αποσκοπεί στην άμβλυνση των αντιστάσεων του Τελ Αβίβ ως προς τους Τουρκικούς σκοπούς , συμπεριλαμβανομένων και των επιδιώξεων της Άγκυρας να "βάλει χέρι" στα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.
Παρόλα αυτά τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η Ε.Ε. θα πρέπει να πειστούν με κόπο προκειμένου να επιβάλλουν πρώτοι είτε κυρώσεις είτε τη διπλωματική τους θέληση τους έναντι του Ερντογκάν, ενός πολιτικού που δικαίως θα ταίριαζε να καθίσει στο εδώλιο του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου της Χάγης σε συνάρτηση με όλα τις αναφερόμενες εγκληματικές δράσεις του.
Ο λόγος είναι η ουσιαστική ανύπαρκτη ισχύς της Ε.Ε. σε επίπεδο "σκληρής ισχύος" στηριζόμενη μόνο στο τεχνητά διογκωμένο "Ευρωχρέος" που κρατά ένα υψηλό επίπεδο κράτους πρόνοιας το οποίο ουδείς θέλει να ρισκάρει σε μια σύγκρουση με πολλαπλές απώλειες. Υπάρχουν βεβαίως και άλλοι ουσιαστικοί λόγοι σε σχέση με τα ανωτέρω, αλλά είναι ζήτημα έτερης συζήτησης.
Απομένουν κατά αυτό το τρόπο οι ΗΠΑ να μπορέσουν να επιβάλλουν την όποια θέλησή τους, αλλά και αυτό θα είναι ιδιαιτέρως δυσχερές δεδομένου των φανατικών κύκλων που βλέπουν τη Τουρκία ως "αναγκαίο κακό" απέναντι στο Ιράν, ή τη Ρωσία ή τη χρησιμότητά της απέναντι σε Μεσανατολικά ζητήματα επιπλέον των διαπλοκών εγκληματικής φύσεως που έχουν ήδη στηθεί από το λεγόμενο Τουρκικό λόμπι στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του '80 και εντεύθεν και αφορούν σημαίνοντα στελέχη στην Ουάσινγκτον (Διεθνικό Οργανωμένο Έγκλημα κρατικής υφής και κάλυψης).
Όλα τα παραπάνω ανεβάζουν σε μεσοπρόθεσμο διάστημα κατακόρυφα τη πιθανότητα σπασμωδικών αντιδράσεων εκ μέρους της Άγκυρας προς όλες τις κατευθύνσεις και σε ότι αφορά την Ελλάδα και προς Δυσμάς. Μέθοδοι και μέσα μπορούν να είναι είτε συμβατικά (στρατιωτικές επιχειρήσεις), υβριδικά (χρήση μειονοτήτων με ένοπλη βία, παραστρατιωτικές ομάδες, μεταναστευτικές ροές - σε συνδυασμό με δόλιες βίαιες προκλήσεις στα σύνορα) είτε συγκεκαλυμμένα (δολιοφθορές, τρομοκρατία, προπαγάνδα), είτε προσπάθεια εμπλοκής της χώρας σε ευρύτερη περιφερειακή σύρραξη με άνοιγμα του λεγόμενου "διπλού μετώπου" (βλ. ΠΓΔΜ-Βαλκανικές εμπλοκές, "Μεγάλη Αλβανία").
Σε κάθε περίπτωση η χώρα αλλά και η περιοχή μπαίνουν βαθμιαία σε εποχή ανακατατάξεων και σημαντικών μεταβαλλόμενων γεωπολιτικών ισορροπιών. Το μέγα μειονέκτημα της χώρας είναι η "αυτό - παγίδευση της" σε ένα σπιράλ αργού αλλά βέβαιου, οικονομικού θανάτου που εκ του αποτελέσματος θα ευνοήσει τα όποια πιθανολογούμενα Τουρκικά -και όχι μόνο- σχέδια.
Σε τέτοιες κρίσιμες περιπτώσεις "Πολιορκίας", οι αμυνόμενοι έχουν δύο επιλογές. Είτε να κατασκευάσουν ένα ισχυρότερο φρούριο από το υπάρχον είτε να επιχειρήσουν "ηρωική έξοδο".
Η απραξία είναι βέβαιη ήττα.
Radical Islam Monitor in Southeast Europe