Η επίσκεψη του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαδίμιρου Πούτιν στην Αθήνα καταρχήν (27 Μαίου ανήμερα της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου) και την επομένη στο Άγιον Όρος, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την Τούρκο-Ισλαμιστική φιέστα του Ταγίπ Ερντογκάν στις 29 Μάιου στη Κωνσταντινούπολη.
«Η Ιστανμπούλ ενώνει δύο ηπείρους, με χαμόγελο αλλά και δάκρυ» είπε ο Τούρκος ηγέτης στην αρχή της ομιλίας του. Και συνέχισε λέγοντας «σας χαιρετώ όλους σας, έναν προς έναν, όλα τα αδέλφια μας από το Σεράγεβο ως το Μπακού. Από το Τουρκεστάν και την Κριμαία, όπως ήταν η παλιά γεωγραφία του έθνους μας. Χαιρετίζω τη Δαμασκό, τη Βαγδάτη, το Κάιρο, την Τρίπολη και όλες τις μεγάλες μας πόλεις. Υποκλινόμαστε μόνο ενώπιον του Αλλάχ».
Ο Ερντογκάν, προβάλλει τον εαυτό του ως προμαχώνα του Σουνιτικού Ισλάμ παγκοσμίως την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο που ο Πούτιν προβάλλει τον εαυτό του ως προμαχώνα του Ορθόδοξου θρησκευτικού κορμού.
Σε αντίθεση με τον Πούτιν ο Ερντογκάν δεν είναι ορθολογικός παίχτης, κάτι που έχει αρμοδίως διαπιστωθεί και από εξειδικευμένους επιστήμονες στο τομέα της ψυχολογίας/ιατρικής. Ως εκ τούτου η Ρωσική κίνηση ενώ βρίθει συμβολισμών, δεν παύει να είναι προιόν τακτικού σχεδιασμού με απώτερο σκοπό να "προκαλέσει" αλλά και να προειδοποιήσει την Άγκυρα και ειδικότερα τον ουσιαστικό δικτάτορα αυτής. Η προειδοποίηση είναι σαφής και συνίσταται στο να μην ανοίξει συμβατικό μέτωπο - και φαινομενικά με δική του πρωτοβουλία- απέναντι στη Ρωσία ή σε κάποια άλλη Ορθόδοξη χώρα (βλ. Ελλάδα, Κύπρο, Βουλγαρία ή και Αρμενία). Σε αυτή την περίπτωση τόσο η ουσιαστική -εκ των ένδον- διάλυση του ΝΑΤΟ θα πραγματοποιηθεί όσο και η Τουρκία θα δοκιμάσει μια οδυνηρή ήττα που εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει και σε πτώση του καθεστώτος Ερντογκάν.
Βεβαίως τα ανωτέρω αποτελούν απλώς μια πτυχή του πολύπλευρου θέματος, αξίζει όμως να σημειωθεί ότι όσο δεν επιλύονται θέματα όπως αυτά του πολέμου στη Συρία/Λιβύη, Υεμένη Ιράκ και συνεχίζεται η αστάθεια σε Ουκρανία,Καύκασο, Αίγυπτο, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες για την έναρξη περιφερειακού πολέμου όπου κατά πάσα πιθανότητα θα εμπλακεί και η χώρα μας.
Από την άλλη πλευρά, οι αναφορές που εκ πηγάζουν από "Δυτικά" κέντρα σκέψεως, δείχνουν ότι πέριξ του 2020 ωριμάζουν τα εξοπλιστικά προγράμματα της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά και του Ιράν & Ινδίας που θα κάνουν συμβατικό πόλεμο εναντίον τους, εξαιρετικά δυσχερή, ενώ παγιώνεται και η δυναμική του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ (ceteris paribus θα ξεπεράσει το 115% του ΑΕΠ των ΗΠΑ ενώ παρόμοιο ποσοστό θα είναι και εκείνο του ιδιωτικού χρέους των πολιτών της χώρας).
Με απλά λόγια υπάρχει ένα παράθυρο 4-6 ετών ανάμεσα στο οποίο, ορισμένοι κύκλοι που θα επιθυμούσαν σφόδρα την μη-εμφάνιση ενός γνήσιου μη-μονοπολικού μοντέλου όπως αυτό ίσχυε μέχρι το 1990- να συνδράμουν ώστε να κινηθούν πολεμικές διαδικασίες προς όφελός τους. Υπό αυτή την οπτική γωνία ο Ερντογκάν είναι εξαιρετικά χρήσιμος ως προβακατορική δύναμη ενώ η αντίδραση της Μόσχας όπως προαναφέρθηκε, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακριβώς για να πληγεί η ίδια, παρουσιαζόμενη μάλιστα ως η "αναθεωρητική δύναμη". Το παιχνίδι είναι κυνικό και άκρως επικίνδυνο από όλες τις πλευρές.
Η διετία 2016-2017, αποτελεί κομβικής σημασίας πλέον για τη διαφύλαξη η όχι της παγκόσμιας ειρήνης και η ύπαρξη ανατολικά της Ελλάδος ενός ασταθούς και θρησκομανούς ηγέτη πρέπει να ανησυχεί σφόδρα τους πολίτες και τη τοπική ηγεσία.
Radical Islam Monitor in Southeast Europe