Η Νιγηρία και η ανάφλεξη του Μαγκρέμπ, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Οι τρομοκρατικές οργανώσεις Ισλαμιστικής υφής που δρουν στην Νιγηρία την παρούσα περίοδο με την πλέον διαβόητη εξ'αυτών την Jamāʻat Ahl as-Sunnah lid-daʻwa wal-Jihād, γνωστή και ως "Μπόκο Χαράμ" αποτελούν μέγα κίνδυνο για την πολιτική σταθερότητα όχι μόνο αρκετών υποσαχάριων κρατών αλλά και για την Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος λόγω αλληλεξαρτήσεων
που υφίστανται στο Μαγκρέμπ.






Ειδικότερα, η Μπόκο Χαράμ διασυνδέεται τόσο με το Σομαλικό τρομοκρατικό κίνημα "Αλ Σαμπααμπ" όσο και με την AQIM στο Μαγκρέμπ και το Σαχέλ.

Επιπροσθέτως, συνδέσεις υπάρχουν με Σουδανικές εξτρεμιστικές ομάδες, όπως και με την al-Mourabitoun και την Ansar al-Din που δρουν μεταξύ Νίγηρα και Αλγερίας. Ουσιαστικά έχει δημιουργηθεί ένα κολοσσιαίο σε γεωγραφική διάσταση τρομοκρατικό δίκτυο το οποίο εκτείνεται σε τρεις ακτές -Ινδικού Ωκεανού, Ατλαντικού και της Μεσογείου-. Ταυτοχρόνως οι τρομοκρατικές αυτές ομάδες χρηματοδοτούν τις ενέργειες τους με την λαθρομετανάστευση και το δουλεμπόριο, την προώθηση κοκαίνης από τη Δυτική Αφρική προς τη Μεσόγειο και με πλήθος απαγωγών εναντίον Δυτικών κυρίως στόχων, αλλά και με το λαθρεμπόριο καπνού.



Η Ελλάδα μάλιστα εμπλέκεται σε αυτές τις διαστάσεις με δύο τρόπους. Καταρχάς λόγου του οξυμένου προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης από τη Λιβύη (φαινόμενο το οποίο θα ενταθεί στο εγγύς μέλλον με επίκεντρο τις Νότιο-Δυτικές ακτές της Πελοποννήσου, τα Ιόνια νησιά και τη Κρήτη) όσο και με την συντονιστική συμμετοχή της στην στρατιωτική αποστολή της Ε.Ε. σε αυτές τις περιοχές. 




Ως εκ τούτου αποτελεί πλέον θέμα σημασίας η μελέτη του Αφρικανικού τρομοκρατικού ζητήματος για την Αθήνα.




Πρέπει να αναφερθεί ότι η Λιβύη είναι πλέον ένα αποτυχημένο κράτος (Failed State) για το οποίο υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να ανασυγκροτηθεί. Τεράστιες ποσότητες οπλισμού έχουν καταλήξει στα χέρια των τρομοκρατικών οργανώσεων που προαναφέρθηκαν, ενώ η Λιβύη είναι ταυτόχρονα το κέντρο αναδιανομής οπλισμού που προέρχεται από τις λαθρεμπορικές αγορές της Ευρώπης και συγκεκριμένα από τις Δαλματικές και Αδριατικές ακτές, το λιμένα της Οδησσού και πολλαπλούς "Μπρόκερ" διασκορπισμένους ανά την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Τα όπλα διαχέονται από τη Λιβύη σε ολόκληρη την Αφρική όπως επίσης και το πολεμικό πεδίο της Συρίας και του Ιράκ.



Σε ότι αφορά την πολιτική αντιμετώπισης του ζητήματος, η Νιγηρία λόγου χάρη δηλώνει αδυναμία πλέον να αντιμετωπίσει τη κατάσταση στρατιωτικά ενώ δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες. Ταυτόχρονα η διεθνής κοινότητα δείχνει ταυτοχρόνως αδιαφορία με σαφέστατη έλλειψη πληροφοριών από όλα τα κράτη. 



Η Μπόκο Χαράμ δεν διαθέτει πολιτική πτέρυγα, ούτε έρχεται σε διάλογο με τη κυβέρνηση. Επίσης το όλο σκεπτικό των οργανώσεων αυτών, δεν είναι πλέον να ανατρέψουν τα κράτη ώστε να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς, αλλά να αποσταθεροποιήσουν πλήρως τη κοινωνική δομή , μετά από αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις, ώστε να σχηματιστεί ένας ενιαίος χώρος δράσης που θα περικλείει ολόκληρη τη Σαχάρα, ως ιδανικό προγεφύρωμα για την τελική εφόρμηση τόσο εναντίον του Ισραήλ όσο και εναντίον των Ευρωπαικών Μεσογειακών κρατών. 




Ενδεχομένως αυτοί οι στόχοι να φαντάζουν ως  εξωπραγματικοί, αξίζει όμως να σημειωθεί η επιμελητειακή υποστήριξη όλων αυτών των οργανώσεων, των οποίων οι βάσεις μεταξύ τους απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και είναι σε θέση να επικοινωνούν και να τροφοδοτούνται αποτελεσματικά και κατά κανόνα επιτυγχάνουν τους αντικειμενικούς σκοπούς τους όσον αφορά τη διάπραξη τρομοκρατικών επιθέσεων. Η δύναμη της Ε.Ε. είναι ανεπαρκής  και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, ενώ η στάση των ΗΠΑ αποτελεί παράδειγμα κακής μίμησης, γιατί άμα τη λήξη του πολέμου στη Λιβύη επέδειξαν παντελή αδιαφορία για τα τεκταινόμενα. Οι ευθύνες του Παρισιού είναι επίσης πολύ μεγάλες σε αυτήν την υπόθεση. 





Οι βασικές εκτιμήσεις που μπορούν να γίνουν, είναι ότι πλέον κινδυνεύει η Αλγερία και οι ενεργειακές της εγκαταστάσεις με επιθέσεις, ενώ και η Αίγυπτος θα αντιμετωπίσει πρόβλημα, εάν και εφόσον η εκεί καταδιωκόμενη 
Μουσουλμανική Αδελφότητα σε μια κίνηση απελπισίας προστρέξει για βοήθεια στις προαναφερόμενες οργανώσεις, που ήδη εφοδιάζουν το Ισλαμιστικό αντάρτικο στη Χερσόνησο του Σινά. 



Η Αθήνα βεβαίως βρίσκεται σε μια "αφασία" επαναλαμβάνοντας διαρκώς κενολογίες διεθνολογικής φύσεως, το θέμα που έχει ενσκήψει όμως είναι πανευρωπαικής διάστασης σε ότι αφορά την "αρχιτεκτονική ασφαλείας" της Ε.Ε. της οποίας η Ελλάδα αποτελεί βασικό στήριγμα σε αυτό το πλαίσιο. 


Ταυτοχρόνως ανοίγονται ευκαιρίες για την προβολή με μηδαμινό κόστος του ρόλου της χώρας ως ενδιαφερόμενη και σκεπτόμενη για την ευρύτερη γειτονιά της, προασπίζοντας συγχρόνως και τα δικά της συμφέροντα.