Γκρίζοι λύκοι, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Το Τουρκικό και διεθνές παρακράτος

Οι Γκρίζοι Λύκοι είναι ένας Τουρκικός παρακρατικός μηχανισμός ο οποίος τη σημερινή εποχή ελέγχει ένα πολιτικό κόμμα (MHP) και διαπλέκεται με το λέγομενο “Βαθύ κράτος” της Άγκυρας, τη πραγματική διακυβέρνηση αυτής της χώρας. Διαθέτει χιλιάδες οπαδούς και στο εξωτερικό, ενώ κατά το παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί και από την CIA όπως και τα διεθνή εγκληματικά δίκτυα.

Ο Emin Değer, ο οποίος είναι μέλος του ανώτατου δικαστικού συμβουλίου της Τουρκίας έχει αποφανθεί δικαστικώς ότι οι Γκρίζοι Λύκοι αποτελούν οργάνωση που συνεργάζεται στενά με τις παραστρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας αλλά και με Αμερικανικές υπηρεσίες. Μάλιστα η οργάνωση αυτή αποτελούσε το μακρύ χέρι των μυστικών υπηρεσιών μέσω του συγκεκαλυμμένου προγράμματος “Γκλάντιο” ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Η Ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung, το 1990 είχε αποκαλύψει ότι η Αμερικανική DIA συντόνιζε τη δράση των Λύκων με σκοπό καταρχάς την αντιμετώπιση των Κομμουνιστών. Με τη πάροδο του χρόνου, όπως εκτίμησε ο διεθνούς φήμης Ελβετός ερευνητής Ντανιέλ Γκάνσερ, οι Γκρίζοι Λύκοι χρησιμοποιήθηκαν στα ευρύτερα σχέδια προώθησης της Νατοϊκής επιρροής στις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.

Turkish Islamic soft power strategies, by Ioannis Michaletos

The Turkish foreign policy, as it has been dictated over the past few years, relies heavily in the so-called “Islamic soft-power” strategies that aim to push forward foreign policy interests via the use of Islam-based virtues of charity work and the Islamic ethics in general.

This approach has accelerated since 2007 when AKP political party in Turkey managed to establish firmly itself within the state by winning overwhelmingly its second general elections and since then it has effectively been able to disband numerous Kemalist networks of political and state influence. In terms of foreign policy, AKP places great importance into projecting Turkish interests abroad and especially in the regions of the Balkans, Middle East and Africa through the use of state-sponsored NGO’s, charity foundations and religious organizations.